Vladimir Poetin doet nooit de afwas. Vladimir Poetin doet ook ooit de strijk. Hij vouwt geen onderlijven. Hij koopt geen nieuwe wintersokken. De gouden wikkel van een blokje bouillon kent hij niet. Of zou hij soms wel soep koken: ui stoven, prei hakken, vloeken op de knolselder? En veegt hij daarna het aanrecht schoon met een keukenhanddoek? Het zijn retorische vragen, met antwoorden die hetzelfde zijn voor heren zoals Recep Tayyip Erdogan, Xi Jinping en Joe Biden.
En hoelang zou het inmiddels geleden zijn voor Vladimir Zelenski of Emmanuel Macron. Weten ze nog in welke la de keukenhanddoeken liggen? Ik wel. Ik heb de vodden allemaal op 60 graden gewassen en systematisch gestapeld met de vouw naar voren. Het zegt wat over de macht die ik afdwing. Ik dwing geen macht af. Ik kniel voor het dagelijkse leven en doe mijn huishouden. Ik zou nochtans best een dictator of een baasspeler kunnen zijn, of een ruziestoker of een leider met charisma, maar ik heb altijd eerst nog andere taken: een pyjama oprapen, een schuursponsje uitknijpen, een koffiekopje afwassen. Het zijn dingen die wereldleiders niet doen. Het heeft me doen besluiten dat geen vlag op aarde zo vredelievend is als de keukenhanddoek. En ik ben de enige niet.
Het ruitjeshuis in Raversijde
Laatst was ik in Raversijde, een mooi stukje Belgische kust tussen Oostende en Middelkerke. Moet je eens doen met de tram, met aan de ene kant de zee en aan de andere kant geen balkons, terrasjes of tavernes. Komt omdat de Duitsers vroeger in de duinen zaten. In WOII was het Batterij Saltzwedel-Neu. In WOI ging het om Batterij Aachen. Ganser dagen werd daar de blauwe horizon bespied. Tussen bunkerspleten keken Duitse ogen uit naar de vijand. In Raversijde weet je niet wat je ziet: bunkers, bommen, mijnen en Tsjechische egels om het strand te verzieken. Ik stond me te verbazen over een torpedo van vijf meter lang, of de Hermann, een standaardbom van meer dan 1000 kilo vernielzucht. Hoe blijft het mogelijk dat er zoveel menselijk vernuft wordt verspild om alles kapot te krijgen Alsof de vaat niet meer bestaat, alsof een mens ook zonder keukenhanddoek kan?
Enfin, in Raversyde staat een ruitjeshuis. Je hebt een vrouw nodig om zoiets te verzinnen. Deze keer was het Lily Van Der Stokken. De Nederlandse kunstenaar zorgde voor een huishoudelijk motief bij het gewapende beton van de Nazi’s. De ruitjes tussen de bunkers zijn zoals razzle dazzle, de camouflagetechniek voor oorlogsschepen, maar dan met aandacht voor het comfort van de keukenhanddoek. Deed Poetin de afwas maar een keer. Wilde hij de ruitjesvod maar eens hijsen. Het zou ons allemaal zo’n deugd doen.
