‘Ik wil me voelen als Jackson Pollock’

Denny Huynk, was gefascineerd door Pollocks fameuze druipschilderijen. “Ik wil weten hoe het voelt om te schilderen als Pollock”, zei hij. Moet kunnen, vonden onderwijzeres Eva van de Voort en de Bonnefanten-docenten Moos Pozzo en Monica Martens, die de workshop begeleidden. Denny ging aan de slag, maakte een schilderij, en toen, omdat hij niet tevreden was, een tweede, in de stijl van Pollock. Voor het resultaat, zie elders op deze pagina’s.
Net als Denny beschreven ook zijn klasgenoten, ontbolsterende pre-pubers op de drempel van de middelbare school, hun gedachten bij Exile on Main St. en sloegen vervolgens zelf aan het tekenen en schilderen. Ze beschrijven hoe enthousiast ze waren van de supergrote schilderijen van John Tweddle, dat er bij Steve Gianakos en Peter Saul “af en toe iets te veel met seks was”, hoe ze moesten lachen bij de tekeningen van HC Westermann, dat ze wegdroomden bij de landschappen van Richard Arschwager en dat de doeken van William N. Copley “toch echt de mooiste!!!” waren. Daarna kropen ze, gehuld in blauwe schildertunieken, in de huid van de in Exile on Main St. getoonde oude Amerikaanse meesters; “Ik snap niet waarom deze schilders niet beroemd zijn geworden”, noteerde Max Leenders, ten bewijze dat de intuïtie van een 12-jarige deze expositie kan duiden. Om vervolgens twee prachtige schilderingen te maken naar voorbeeld van John Tweddle, een onbewuste hommage aan deze relatief onbekend gebleven oude meesters.
Zo’n workshop laat weer eens zien dat kinderen, in tegenstelling tot veel volwassenen, geen enkele reserve hebben ten opzichte van hedendaagse kunst. In tekst maar vooral in beeld gaven de leerlingen van groep 8 van Basisschool Wyck begin juli een ondubbelzinnig antwoord op het veelgehoorde verwijt dat die kunst ontoegankelijk zou zijn. Laten we vaststellen dat in elk geval voor deze expositie die (veronder)stelling niet opgaat. En wat we verder hebben geleerd, is dat niet alleen Mickey Mouse sneller schildert dan Jackson Pollock… 🙂