‘Ik zit in het vacuüm tussen tandarts en fysio’, zegt mijn collega aan de telefoon. Waarmee hij bedoelt dat hij me nu niet kan helpen. Hij zit in de onbestemde toestand tussen twee afspraken: je moet zo verder, en kunt niet aan iets nieuws beginnen. Alleen, meteen de jas aantrekken hoeft dan ook weer niet, je hebt nog even. Ja, en waarvoor dan?
Hoeveel tijd van ons leven zitten we op iets te wachten? Op het begin van de meeting, op een excuus van je lief of van de koning, op het weekrooster van je baas, op een handtekening van de verzekering, op de verlossende regenbui. Terwijl we het stiekem toch wel prettig vinden om, wijzend naar iets of iemand buiten onze invloedssfeer, een moment lang niks te hoeven. Voor even nemen verantwoordelijkheid en tijdsdruk, die twee maatjes die links en rechts op je schouders zitten en voortdurend in je oren toeteren, zwijgend naast je plaats. Samen kijken jullie naar de blauwe lucht waar zwaluwen krijsend hun onvoorspelbare lijnen trekken.
Patiënt Nederland staat buiten op de stoep, nog ietwat benomen van een bijna dertienjarige verdoving
Maar: wat als een heel landsbestuur in zo’n vacuüm zit? Zoals in Nederland, waar na de val van het kabinet ook een streep gaat door de afspraak met Mark Rutte. Patiënt Nederland blijft achter in de wachtkamer, bijkomend van een dertienjarige verdoving. Wat te doen tot de afspraak bij de fysio?
De controversiële politieke dossiers (stikstof, woningmarkt en migratie, om er een paar te noemen) gaan de la in tot na de verkiezingen en de formatie. De wet schrijft het voor, kunnen de betrokkenen zeggen. Het kan niet anders dan dat er bestuurders zijn die deze zomer een tijdje opgelucht naar de zwaluwen gaan zitten kijken.
De met afstand beste manier om een wachttijd door te brengen is, nog steeds, lezend. Jaren geleden, zittend in een wachtkamer in het ziekenhuis in Maastricht, viel mijn oog op het leestafeltje. Daarop lag een handvol ZOUT-exemplaren van diverse edities, sommige meer dan een half jaar oud. Ze zagen er ‘belezen’ uit, ze moeten door vele tientallen handen zijn gegaan van wachtenden. Blijkbaar vond niemand dat ze ‘gedateerd’ waren, rijp voor het oud papier.
De artikelen in ZOUT hebben geen houdbaarheidsdatum – al is het wel goed om de ZOUT-agenda en de data in de Festival-special bij dit nummer in de gaten te houden. Net als de krenten in de pap. Wist u bijvoorbeeld wie Eugène Ysaÿe was? Weet u wat de gruwelijkste aller kunstbelevingen is? Heeft u een vermoeden welke jurk je even gemakkelijk aan- als uittrekt? De antwoorden wachten geduldig op u in deze nieuwe ZOUT.
CHRISTIANE GRONENBERG
co-hoofdredacteur – c.gronenberg@zoutmagazine.eu
