Wie heeft er ooit bedacht dat er in podcasts gezellig moet worden gebabbeld? De praatpodcasts groeien als paddenstoelen: iedereen die een geinige titel verzint, met een maatje aan een tafel gaat zitten palaveren en daar een micro op zet waant zich podcastmaker.
Mijn pogingen om vriendjes te worden met de praatpodcast sneuvelen na tien minuten. De eerste zeven heb ik dan al geskipt: vleiende introducties van alle aanwezigen en eindeloze dankzeggingen aan de luisteraars voor hun ‘super positieve’ reacties op de vorige aflevering. Het verklaart misschien waarom apps tegenwoordig naast het ‘forward’ knopje ook de optie aanbieden om een podcast in anderhalve of dubbele snelheid te beluisteren.
Na elke vergeefse praatpodcastpoging gun ik mijn oren een productie waarin maar één persoon aan het woord is. Zou het trouwens toeval zijn dat ik ze op Frans- en Duitstalige kanalen vind?
Neem de Duitse serie Erlebte Geschichten: in elke aflevering vertelt iemand van boven de 65 over zijn of haar leven. Twintig minuten later ben je tal van inzichten rijker over tijdsbeelden, beroepen en levenskeuzes. Een boeiend Franstalig equivalent kwam ik tegen op Arte Radio: in Les Braqueurs vertellen bankrovers in geuren en kleuren over hun ongebruikelijke beroepskeuze.
Wat deze podcasts met elkaar gemeen hebben: al luister je maar naar één persoon, aan het resultaat hoor je dat er grondig redactiewerk aan vooraf is gegaan, dat er vakkundig vragen zijn gesteld en behoedzaam is gemonteerd. Een forwardknopje voor dubbele snelheid is hier overbodig.
Pascale Pascariello, Les Braqueurs. ARTE Radio, 2017
Erlebte Geschichten, doorlopende serie van Westdeutscher Rundfunk
