Het uitgangspunt van het werk van Dick Snijders (Den Bosch, 1948) is het landschap. “Dat is misschien wel het belangrijkste thema”, bevestigt hij per e-mail vanuit Senegal, waar hij het grootste deel van het jaar verblijft. Met hun horizontale opbouw en helder gekleurde vlakken en lijntjes doen zijn schilderijen en tekeningen bovendien onmiskenbaar Nederlands aan. Ook dat beaamt Snijders. Het landelijke Vught van zijn jeugd, de Bommelerwaard en – net buiten Nederland – de weidse Noord-Franse Maasvallei vormen zijn belangrijkste inspiratiebronnen.
Toch valt er in zijn schilderijen en tekeningen op het eerste gezicht weinig figuratiefs te bekennen: geen huisjes, boompjes, polders of wolkenluchten. In de verte doen ze denken aan de stippeltjesschilderijen van Jan Wolkers en aan de late, buitengewoon spaarzame landschapsimpressies van Edgar Fernhout van rond 1970. Die worteling in het landschap, kortom, moet tamelijk indirect zijn.
Dat is ook zo.
In de eerste plaats, laat Snijders weten, werkt hij nauwelijks meer naar de directe waarneming. Ten tweede woont hij, zoals gezegd, in Afrika. Al tijdens zijn studie bouwkunde in Delft en Eindhoven ontdekte hij dat zijn bestemming in de beeldende kunst lag. Na jarenlang tekenles te hebben gegeven, onder meer aan de TU Delft, gaf hij er de brui aan en trok naar Noord-Frankrijk. Zes jaar geleden verhuisde hij naar Senegal. Daar kán hij het Nederlandse landschap niet eens zien.
In Senegal begon Snijders ‘onder’ (d.w.z. aan de achterkant van) glas te schilderen, een techniek die bekend is van Kandinsky en andere schilders van Der blaue Reiter, maar ook in Afrika wordt beoefend. “Het probleem is dat je steeds minder ziet wat je doet. Wat je in het begin hebt gedaan is inmiddels grotendeels bedekt met verf”, legt Snijders uit. In dit werk wordt hij gedwongen nog meer te werken vanuit het beeld in zijn hoofd, in feite een derde stap weg van de waarneming. Het aardige is dat je dat nauwelijks kunt zien. De glasschilderingen zijn niet minder landschappelijk dan Snijders’ schilderijen op MDF-paneel. Voorbeelden van beide typen werk hangen deze maand in Galerie Hors Château in Luik.
Uiteindelijk gaat het werk van Snijders over licht, vorm en kleur. Of zoals Anneke Brassinga, dichter en groot liefhebber van het werk van Snijders, het vorig jaar zei in de Volkskrant: “Een landschappelijk beeld waarin hij de abstracte beweging zoekt. (…) Een verfmassa die zo gekneed is dat er iets autonooms ontstaat.”
Dick (Theo) Snijders. Van 8 april t/m 5 mei in galerie Hors Château, 30 Rue Hors-Château, Luik. www.galeriehorschateau.be en theosnijders.com