Kwetsbare Mathilde

van Martine Bijl tot Toon Hermans. Tijdens Given zong ze de grootste hits van de achttien cd’s die ze dan toe had uitgebracht. “Ik heb altijd geweten dat het er in zat, dat ik ooit zelf zou gaan schrijven. Eerlijk gezegd begon ik me tijdens de tournee een beetje te vervelen. Het was tijd om iets nieuws te gaan doen.” En dus ging Mathilde Santing (Amstelveen, 1958) voor het eerst in 28 jaar haar eigen liedjes schrijven. Later deze maand verschijnt een nieuwe cd, inmiddels trakteert ze haar publiek live al op de nieuwe Santing. Als er al publiek op komt dagen tenminste, in april moest een concert in Venlo worden afgeblazen wegens gebrek aan belangstelling. “Het komt gelukkig niet al te vaak voor en ik trek het me ook niet aan”, zegt de zangeres. “Soms zijn er theaters die niet zo lekker draaien.” Santing slingerde een opmerkelijke tweet de wereld in na het concert van Barbra Streisand op 6 juni in het Amsterdamse Ziggo Dome. “Geeft mij weer hoop en moed”. Ze heeft nooit een geheim gemaakt van haar eigen kwetsbaarheid: “Ik kan heel enthousiast worden van een vrouw van 71 die nog zo goed kan zingen. Ik wil zelf ook graag nog lang door. En daar heb ik goede hoop op: ik ben in goede conditie, leef clean en gezond en train mijn stem veel. Je stembanden zijn toch gewoon spieren die je moet verzorgen.” Zolang we haar kennen, dweept de zangeres met Sinatra. Die heeft ze hoger zitten dan Streisand. “Die bewonder ik vooral om haar techniek. Maar ze zong in Amsterdam ook een lied uit haar film Yentl over een meisje dat zich verkleedt als jongetje. Dat was echt magisch. Hoe ze dat gevoel van een pubermeisje over kon brengen. Je had geen moment het idee dat hier een 71-jarige stond te zingen. Dan ben je een echte kunstenaar. Met dit soort dingen ben ik zelf erg bezig. Ik weet vaak per song, waar ik ben, of het licht is of donker, of ik alleen ben of niet. Het komt voort uit het lied en het is iets dat ik in de afgelopen dertig jaar heb geleerd. Als zanger ben je een personage. Alleen ben je niet aan het acteren maar iets hoorbaar aan het maken. Het mooie van muziek is dat je dingen kunt zeggen die dubbel zijn. Met een stem kun je verschillende gevoelens tegelijkertijd uitdrukken. Je bent nooit alleen maar verliefd, maar je bent verliefd en boos en jaloers. Dat moet je helder hebben als zanger en de muzikanten moeten het ook voelen natuurlijk. Wat op papier staat, is vaak heel grof en schematisch, de uiteindelijke klank is uiterst subtiel en kun je alleen samen met elkaar maken. Op het podium sta ik echt ergens en ik maak ook iets echts.” In welk theater dan ook. Zelfs op een Grachtenfestival aan de Maas. “Wat? Heeft Thorn geen gracht? En ligt het niet aan de Maas? Waar zijn we mee bezig”, lacht ze. “Ik weet dat ik mag zingen in een tuin. Ik vind het zo speciaal om buiten te zingen. Natuurlijk kan het geluid zo maar verdwijnen. Maar het is ook wel fijn dat je het niet meteen teruggekaatst krijgt, zoals in het theater. En buiten komt toch ook een ander publiek. Kijk, ik ben inmiddels wel een circuspaardje geworden, ik sta graag op het podium en ik voel me er goed. Ik zie graag hoe het publiek reageert op mijn liedjes.” Op haar allereerste cd zong Santing een song van haar idool Todd Rundgren. Toen ze er vorig jaar lucht van kreeg dat hij in Nederland zou spelen met het Metropole Orkest, solliciteerde ze naar een plek in het achtergrondkoor. “Zingen in een achtergrondkoortjes vind ik geweldig. Ik heb Boris ooit eens gevraagd of ik in zijn koortje mocht zingen. Net als Todd was hij erg verbaasd. Misschien is Todd Rundgren wel belangrijker voor me geweest dan ik dacht. Ik was twintig indertijd, en hij een intellectuele hippie: een verschrikkelijke romanticus, cool en idealistisch tegelijk. Ik dacht als dat kan!” Ze heeft met Rundgren een afspraak om samen iets te gaan ondernemen als zijn wereldtournee voorbij is. Is het publiek eigenlijk wel klaar om Santing met zelf gecomponeerde liedjes te ontvangen? Ze heeft er alle vertrouwen in, hoewel het publiek door al die talentenjachten op tv wel een beetje verpest is. “Mensen gaat thuis op de bank ook zitten jureren en beoordelen: wie is de beste, welk lied het mooiste? Dat is niet de bedoeling. Het gaat om de uitdaging. Het gaat erom wat muziek voor je betekent. Natuurlijk zing ik over mijn liefdesleven maar ik hoop dat men niet komt luisteren uit voyeurisme. Het gaat ook over op reis gaan, op te stappen en je afvragen wat dat oplevert. Het is geen pop, geen jazz het is iets nieuws.” Mathilde Santing treedt op 24 augustus vanaf 22.00 uur op tijdens het Grachtenfestival aan de Maas in Thorn. www.grachtenfestival-Thorn.nl www.mathildesanting.nl