Het is zomer en dus trekken Bruce Springsteen, U2, Madonna en al die anderen van stadion naar stadion om hun fans te gerieven. Dat was ook het perspectief van Michael Jackson, die deze zomer in Londen met vijftig optredens voor in totaal één miljoen fans zowel come back als afscheid had willen vieren. De concerten in de O2 Arena waren nodig om naar verluidt een half miljard dollar aan schulden af te lossen.
Jacksons afscheid was echter niet in Londen maar in Los Angeles. En het was geen concert, maar een uitvaart. Op die dag, de 7e juli, zagen we fans voor de camera die nog gelukkiger waren met een ticket van de herdenkingsdienst dan met het kaartje voor zo’n Londens concert. Diezelfde dag lagen er twee nieuwe glossy’s in de kiosk onder de titel Michael. De rond die concertreeks geplande MJ-merchandise is na zijn dood niet stopgezet, maar toegenomen. Zijn zus Latoya liet weten dat Michael is vermoord, het wachten is op een ander familielid dat beweert dat Michael nog leeft. Net als Elvis.
Was het lot van Michael Jackson onontkoombaar? In dit nummer beschrijft Leon Verdonschot dat een leven in de schijnwerpers niet noodzakelijkerwijs betekent dat je je dan tot in het oneindige moet exploiteren. Grootheden als Bob Dylan en Bruce Springsteen realiseerden zich tijdig hoe desastreus al die camera-aandacht en bijeengefantaseerde publiciteit kan uitpakken.

Dat idee is natuurlijk niet alleen in de popmuziek neergedaald. In de beeldende kunst bijvoorbeeld hoort de New Yorkse kunstenares Elizabeth Peyton tot de categorie onbenaderbare celebrities. Maandenlang probeerden we haar te spreken te krijgen. Vergeefs, ze laat haar werk spreken. De bijlage bij deze Zuiderlucht is voor een belangrijk deel gewijd aan Peyton, wier expositie Live Forever binnenkort te zien in het Bonnefantenmuseum in Maastricht.
Tot de afdeling toppers die te wéinig erkenning kregen, hoort Eugène Dubois, de speurneus die ruim honderd jaar geleden de resten van de eerste rechtoplopende aapmens ontdekte – de missing link in Darwins evolutietheorie – maar daar nooit de honneurs voor ontving. In de bossen bij Haelen gingen we op zoek naar de jaren die het miskend genie daar doorbracht.
Tot een ander universum, maar daarom niet minder interessant, rekenen we ontwerper Stijn Segers, die bezig is met een alternatieve road movie over de E40, en zijn stadgenoot Jan Boelen die Hasselt heeft gekandideerd voor de nomadische kunstbiënnale Manifesta in 2012. Intussen herlazen we Annie MG Schmidts Puk van de Petteflet, vooral vanwege de tekeningen van Fiep Westendorp die momenteel te zien zijn in Maastricht. Inclusief Nieuwsgierig Aagje en de Stampertjes. Waarom bestaat er trouwens nog geen rockband met die naam?

PS Overigens ben ik van mening dat het Nedinsco-complex in Venlo behouden moet blijven.