De Maastrichtse rockband The Mad Trist eindigde in augustus op de tweede plaats van de wereldwijde muziekwedstrijd Emergenza, waar meer dan zesduizend verschillende bands aan deelnamen. Na deze “surrealistische ervaring” schaaft het viertal aan zijn eerste album. “Wij zijn de jagers, het publiek is onze prooi.”
Maastrichtse jagers loeren op hun prooi
Een klein oefenhok in zalencentrum Atrium in de Maastrichtse wijk Daalhof. In het midden staat een kratje Schultenbräu-pils, het huismerk van Aldi. Drie schemerlampen die de jaren vijftig hebben overleefd verlichten de met versterkers en geluidsapparatuur volgestouwde donkere ruimte. Aan de muur een vergeelde poster van Tatjana en een portret van het zigeunermeisje met de traan. “Dat is onze muze”, lacht zanger/gitarist Arthur von Berg.
Dan stort het viertal zich in het nummer Signs. Drummer Daan Koene speelt een strakke beat, bij bassist Luc Hameleers druipen de zweetdruppels van het voorhoofd. Bassist Luc Hameleers en gitarist Jan Franzen zwaaien hun instrumenten vervaarlijk heen en weer, als in een zwaardgevecht in een avonturenfilm. Luc: “Dit is een pose die we doelbewust aannemen omdat we weten dat het indruk maakt op ons publiek. Het helpt als je lichamelijk laat meevoeren door je muziek. Dan kom je gemakkelijker in een flow.”
Het gaat er hard aan toe in het repetitiehok. Hun sound verraadt invloeden van bands als The Foo Fighters, Queens of the Stone Age, dEUS en Radiohead. Jan: “We spelen popmuziek in een stonerrockjasje. Normaal gesproken is het geluid beter, maar we hebben vorige week onze zanginstallatie opgeblazen.”
Signs prijkt al een tijdje op hun setlist. Toch is het nog steeds een werktitel. “Pas als een nummer op een album staat, krijgt het een definitieve titel.” Arthur schrijft de meeste teksten voor de band: “Hoewel de eerste gitaarrif van het nummer twee jaar geleden voor het eerst werd gespeeld, borrelen soms nog steeds ideeën op die het nummer beter kunnen maken. Dat gebeurt op de meest vreemde momenten. Tijdens een fietstochtje kan zomaar een nieuwe melodielijn of flarden tekst in me op komen. Dan neem ik het met mijn mobieltje op, hoewel ik merk dat de beste ideeën vanzelf in je hoofd blijven hangen.”
Ook de andere bandleden dragen ideeën aan. Alle nieuwe vondsten worden in de groep gegooid. Jan: “Je praat er met elkaar over. Alle stukjes moeten uiteindelijk als een puzzel in elkaar vallen. Een nummer haalt pas onze set, als we het allemaal goed vinden. We maken muziek voor ons vieren. Als wij het te gek vinden, zullen er ook wel meer mensen zijn die het ‘vet’ vinden.”
Met haar pompende ritmes en stevig gitaarwerk behaalde de band een tweede plaats tijdens de internationale muziekwedstrijd Emergenza. Met deze prestatie hield The Mad Trist meer dan zesduizend bandjes achter zich. “Na de finale op het Taubertal festival in Duitsland mochten we de laatste dag nog een keer spelen. Na ons kwamen The Hives op het podium. Er waren tienduizenden bezoekers. Je kunt toch zeggen dat we de op één na beste niet getekende band van de wereld zijn. Uitstekend voor ons zelfvertrouwen. Het was een surrealistische ervaring”, blikt Daan terug. Hun Duitse trip heeft veel contacten opgeleverd in de muziekindustrie. “Dit najaar spelen we in Berlijn en Milaan. Nu concentreren we ons op het opnemen van ons album en het vinden van een geschikt label.”
Maar voordat de jongens een studio induiken, moeten hun songs helemaal kloppen. Jan: “We kleden onze nummers daarom helemaal uit. We proberen van alles; wat willen we? Welke geluidseffecten gebruiken we en hoe moet het basloopje klinken?”
De nummers op het album moeten meerdere lagen bevatten. Daan: “Het zijn geen rechttoe rechtaan nummers. Zo blijft er voor de luisteraar veel ruimte over voor een eigen interpretatie.”
De naam van de band sluit goed aan bij deze opvatting. In The Fall of the House of Usher, een verhaal van Edgar Allen Poe, wordt uit het boek The Mad Trist voorgelezen. “Een klassiek voorbeeld van een verhaal in een verhaal. Spookachtige, creepy geluiden spelen een voorname rol. Die sfeer hoor je soms ook terug in onze songs.”
De vier jongens delen één motto. “Wij zijn de jagers, het publiek is onze prooi”. Samen willen ze uiteindelijk kunnen leven van hun muziek. Maar voor het album er is, moet er nog hard gewerkt worden. Gelukkig zitten er in het kratje Schultenbräu nog wat volle flessen.
The Mad Trist, vlnr Jan Franzen (gitaar) Daan Koene (Drums) Arthur von Berg (zang, gitaar) Luc Hameleers (basgitaar). foto Valentina Vos
The Mad Trist speelt op 30 oktober in Fenix Sittard.
