“Eigenlijk wilde ik naar Berlijn maar ik hoorde goede verhalen over Nederland van een vriend van me die in Maastricht studeerde. Je hebt hier veel meer vrijheid in de opleiding dan in Duitsland. Het was vooral een romantische gedachte om iets met kunst te gaan doen, ik wilde vooral lol maken.
Veel studenten komen hier omdat ze goed kunnen tekenen of foto’s maken of omdat ze kunstenaar willen worden. Maar wat je vooral leert is kijken. En je eigen grenzen opzoeken. Mislukken is onderdeel van het proces.
In het derde jaar heb je al weinig les meer, je reflecteert meer. Je probeert theorie en praktijk te combineren en daaruit komen vaak de ideeën. Je begint met niks en toch komt er iets uit. Ik heb een thesis geschreven over wat we hier leren. Het gaat eigenlijk niet om leren, je leert altijd, er is geen recept hoe een succesvol kunstenaar te worden. Je profiteert vooral van de ervaring van docenten. Als ik iets wil weten over geluid, dan klopt ik aan onze geluidsdocent Paul Devens. Wil ik iets met fotografie dan kan ik terecht bij Romy Finke.
Ik richt me op installaties en performances. Ik werk heel intuïtief. Ik maak die ruimtes zichtbaar door er dingen aan toe te voegen of weg te halen: geluid bijvoorbeeld of kunstlicht. Het gaat me eerder om de ruimtelijke ervaring dan om objecten. Ik vind het mooi om lichte verwarring te zaaien: hoort mijn inmenging nou bij de ruimte of niet?
Het is goed dat de opleiding ten einde is, nu moet ik het zelf gaan doen. Ik probeer een eigen kledinglijn op te zetten. Je moet toch iets doen om geld te verdienen, al komt geld niet op de eerste plaats en zijn we allemaal een beetje idealistisch.”
Nika Schmitt, (Luxemburg, 1992), bachelor Fine Arts – MAFAD. Foto: Jasper Groen
