Het afgelopen coronajaar was niet alleen kommer en kwel zoals het goede yin en yang betuigt. De stilstand die de maatregelen in mijn dagelijkse leven brachten, maakte tijd vrij om te reflecteren over wat, volgens mij, echt belangrijk is: menselijkheid.
Empathie is een begrip waarvan we de betekenis soms lijken te vergeten; het vermogen ons in te leven in een situatie van iemand anders. Uiteindelijk hebben we alleen elkaar, delen we deze aarde ongeacht onze afkomst, uiterlijke kenmerken of innerlijke gevoelens.
Reflecteren gaat ook om wat dingen écht betekenen, achter hun ideologisch gelaat. Wat ik geleerd heb, is dat ik precies dát het moeilijkste vind. Nep versus echt, is empathie nu een menselijke eigenschap of een morele verplichting?
Wat ik ook heb geleerd, is wat kunst als verbinding tussen die twee polen kan doen. We weten pas wat we missen als iets er niet meer is – hoeveel we aan kunst hebben als de musea en de cultuurcentra dicht blijven. De essentie van kunst gaat veel verder dan slechts het tonen van het esthetische object. Hedendaagse kunst bevindt zich midden in de samenleving, tussen de mensen, voor de mensen, en de kunstenaar is één van die mensen. De eerste stap naar empathie?
SOFIE RENAP
