Niet groot, wel rijk

Andreas Weber (1962) en zijn vrouw Regina (1979) hebben hun kinderen Maria en Peter een middag meegenomen naar het Natuurhistorisch Museum. Het gezin uit Aken zocht aanvankelijk naar een soortgelijk museum in Duitsland, maar kwam erachter dat het museum in Keulen voorlopig dicht is. Via internet kwamen ze in Maastricht terecht. “Dit museum is ideaal voor gezinnen: het is niet te groot, maar ze hebben wel een enorme, rijke collectie. De kinderen steken er enorm veel van op en het is ook voor ons als ouders heel informatief,” zegt Weber. Hij vindt het vooral belangrijk dat zijn kinderen inzien hoe kort de mensheid nog maar bestaat, in vergelijking met de leeftijd van de aarde. “De interactieve wereldbol, waarin je door te draaien en te schuiven precies kunt zien hoe de aarde er in verschillende tijdperken uitzag, geeft dat perfect weer.” Hoe interessant ook, de kinderen hebben vooral oog voor de mosasaurus, de trekpleister van het Natuurhistorisch Museum. Na een aantal vogels te hebben gespot, gaan ze als een speer naar beneden, waar het gigantische zeedier uit het Krijt staat tentoongesteld. Even verderop staat een wat oudere man te turen door vitrines met vossen, otters en wezels. Hij is alleen. “Mijn vrouw heeft toch minder interesse in dit soort dingen,” vertelt Gerard Jansen (63) uit het Noord-Brabantse Boekel. Sinds hij met vervroegd pensioen is, trakteert de oud-leraar economie zichzelf bijna elke week op een uitstapje. “Dit museum is behoorlijk indrukwekkend. Ze hebben hier zoveel verschillende soorten dieren en planten. En hoewel ik er niet heel veel kennis van heb, vind ik ook de geologische voorwerpen erg interessant. En natuurlijk was ik van tevoren ook wel erg benieuwd naar de mosasaurus. Ik heb gehoord dat de Fransen het origineel hebben. Nou ja, het is in elk geval een enorm, imposant dier,” zegt Jansen. Buiten, in de rustieke museumtuin, zit een jonge vrouw aan een tafel. Op de achtergrond klinkt een kakofonie van geluid. Violen, gezang, piano’s en fluiten, ongeordende geluiden van inspelende conservatoriumstudenten aan de overkant van de Jeker. Paulina Kind, een 22-jarige Zwitserse studente op bezoek bij vrienden, belandde tijdens een wandeling door de stad bij toeval in het museum. “Het museum ligt een beetje verscholen, maar dat maakt het juist charmant. Het zou gek zijn als hier buiten in de tuin een Grand Café zou zitten.”