Trompet

Kyteman, Pete Philly en de Fakkelbrigade vormen de voorhoede van een nieuwe generatie Nederlandse artiesten. Hun mores: grenzeloos.
Ze zijn op zoek naar de grenzen van hun eigen genre, en gaan er vaak overheen. De tijd voor nostalgie in de Nederpop is voorbij.

So long, nostalgia, so long

Een jaar of twee geleden maakte ik bij een popfestival waarbij de veteranen van de Nederpop aanwezig waren nog mee dat er enkele oude vetes bleken te bestaan. Muzikant x wilde geen contact met muzikant y, want oud zeer, gedoe, ooit iets lelijks gezegd, etcetera.

Das war einmal. Onder de nieuwe generatie Nederlandse muzikanten geldt: graag alleen, liever samen.
Het gabberduo Aux Raus, onlangs nog goed voor een memorabel optreden in Heerlen, staat geregeld op het podium met het rammelpunktrio Malle Pietje en de Bimbo’s. Spelen ze rammelpu nkgabber. De Nijmeegse Torre Florim, de voorman van De Staat, een van de populairste gitaarrockbands van dit moment, schreef mee aan het album van Elle Bandita, de Nederlandse Joan Jett, die net als hij ruim de tijd nam om aan haar album te schrijven en schaven. Voorman Tjeerd Bomhof van de Engelstalige gitaarrockband Voicst schreef mee aan en zingt mee op het Nederlandstalige debuutalbum van Roosbeef, de jongste en opvallendste erfgename van André Manuel en Maarten van Roozendaal, die op haar beurt op dit moment weer samen repeteert met cabaretière Katinka Polderman, omdat ze samen op tour gaan en dan ook liedjes van elkaar zullen zingen.
Het zijn tijdelijke, wisselende coalities, schijnbaar ingegeven door niets dan lol en de meerwaarde van wederzijdse invloed. Op festivals staan ze op het podium naar elkaars optredens te kijken.
Verder nog dan in de Nederlandse rock gaat het in de Nederlandse hiphop, waar samenwerking het definitief heeft gewonnen van de beef. De pioniers van de Nederhop, Osdorp Posse, wilden bij monde van hun voorman Def P nog wel eens andere rappers op de hak nemen, bij de huidige fakkeldragers lijkt samenwerking de norm en wordt eventuele vuile was binnengehouden. Meest succesvol en inspirerend is de scene rond (van oorsprong) Zwolse rappers als Opgezwolle, Typhoon en Jawat!. Ze toeren samen, zingen op elkaars platen, vallen uit elkaar (Opgezwolle) en komen dan weer in andere samenstellingen samen (Fakkelbrigade). En altijd op zoek naar de grenzen van hun eigen genre, en daar overheen: rappers Typhoon en Rico, allebei ook actief in Fakkelbrigade, werken samen met de folk-, blues- en texmexband Muppetstuff. Tijdens gezamenlijke optredens bleek het resultaat ronduit overdonderend: oude nummers van Opgezwolle en Typhoon waren in deze nieuwe omgeving levensliederen, in de meest ouderwetse zin van het woord.
Een klimaat als dit, waarin alles mogelijk lijkt en kruisbestuiving de norm is, moest wel iemand opleveren als Kyteman, deze zomer te zien in Venlo, Roermond en Heerlen, en de populairste vertegenwoordiger van de nieuwe gretigheid in de Nederlandse popmuziek.
Kyteman is een van de meest geroemde en beroemde muzikanten van Nederland van dit moment.
Kyteman speelt trompet.
De verenigbaarheid van die laatste twee mededelingen mag al exemplarisch heten.
Vanaf het moment dat de begintwintiger uit Utrecht begin dit jaar op Noorderslag stond en het publiek op het podium 22 (!) mensen zag staan springen, dansen en spelen die zich samen een Hip Hop Orkest noemden dat van speelplezier bijna uit zijn voegen barstte, is het verhaal van Kyteman er een van glorie. Als een dirigent voert hij ze aan, jut hij ze op en houdt hij ze bij de les, de enorme verzameling muzikanten om hen heen staat. Het album The Hermit Sessions is eveneens een succes en reikte tot nummer vier in de albumlijsten, al verbleekt het inmiddels bij de live-optredens van de band.
Het succes van Kyteman komt niet uit de lucht vallen: het is duchtig moreel en financieel gesteund door Muziek Centrum Nederland, de opvolger van het Nationaal Pop Instituut. De buzz rond de band werd zorgvuldig opgebouwd door het Nederlands popjournaille uit te nodigen voor een try-out. Dat doet niks af aan de geldigheid van het succes: als de try-out beroerd was geweest, was er geen hype geweest. Bovendien begrijpt iedereen die kan rekenen dat een orkest van 22 mensen zo begrotelijk en bewerkelijk is dat enige steun in de aanloopfase bijna onontbeerlijk is.
Voor Pete Philly en Perquisite geldt hetzelfde als voor Kyteman: nieuwsgierigheid naar nieuwe muziek lijkt hun belangrijkste drijfveer, en het heeft ze niet in de marge van de avant garde geplaatst. Integendeel. Ze verkopen met gemak de grootste clubs uit. Perquisite is ondanks zijn leeftijd (nog geen dertig) een veteraan, die al als puber pop en klassiek combineerde, en die acht jaar geleden al samenwerkte met altsaxofonist Benjamin Herman. Die speelt ook weer mee op het geweldige album Mindstate dat hij maakte met Pete Philly, die een verleden heeft als MC in onder meer Gotcha!. MC ja, dus met een hiphopachtergrond. Samenwerkend met een jazzmuzikant. Dat kan allemaal in 2009. Zelden zal in de Nederpop zo weinig reden tot nostalgie zijn geweest.

Fakkelbrigade speelt 23 oktober in de Nieuwe Nor in Heerlen. Pete Philly & Perquisite spelen 7 oktober in De Maaspoort in Venlo en 16 oktober in Parkstad Limburg Theater in Heerlen. Kyteman speelt 11 december in de Heineken Music Hall zijn laatste show met zijn Hiphop Orchestra. De Staat speelt 13 november in Perron 55 in Venlo. Elle Bandita speelt 7 november in Nirwana in Lierop.

Pete Philly & Perquisite: nieuwsgierigheid naar nieuwe muziek lijkt hun belangrijkste drijfveer. Foto Tim Keen