Roger Heuts (51) was zeven toen zijn vader in 1973 zijn verfwinkel in de Frankenstraat opende, de ruggengraat van de Maastrichtse volkswijk Wittevrouwenveld. En 34 toen zijn vader hem vroeg er eens een braderietje te houden. Dat deed hij. Twintig kraampjes. Anno 2017 is dat braderietje uitgegroeid tot een multicultureel festival met drie podia en 200 kraampjes dat jaarlijks 10.000 bezoekers van heinde en verre trekt. Hij organiseert het met zes medevrijwilligers.
<img src="https://www.zoutmagazine.eu/wp-content/plugins/lazy-load/images/1x1.trans.gif" data-lazy-src="https://www.zoutmagazine.eu/wp-content/uploads/2017/07/01.1-DSC_2566-300x200.jpg" fetchpriority="high"...
Een rondleiding. Hij gaat vanuit zijn vaders verfwinkel, die hij inmiddels heeft overgenomen, rechtsaf, om op de hoek met de Dagobertstraat te blijven staan. “Hier is altijd een danspodium.” Hij wijst naar de yogastudio schuin tegenover waar dansers zich tijdens het jaarlijkse Manus van Alles Festival mogen omkleden. En naar de Turkse bakker, het Marokkaanse theehuis, de Grillroom, de winkel met Oriëntaalse delicatessen en de oer-Hollandse lunchroom in de straat: stuk voor stuk hebben ze op de festivalbraderie een kraampje met lekkers.
We lopen terug richting de verfwinkel. Het Manus van Alles Festival draait voor een groot deel op gemeentelijke subsidie, vertelt hij. Het geld komt uit de pot voor vrijwilligersactiviteiten en integratie, niet uit de cultuurpot. “Het cultuurgeld is verdeeld onder partijen in de binnenstad. Daar kom je als volksbuurt niet tussen. Dat hoor ik ook van anderen.” En dan geamuseerd: “Maar toen Maastricht Culturele Hoofdstad van Europa wilde worden, bedacht ineens iemand dat het festival naar de binnenstad moest.” Hij wijst naar de balkonnetjes met zonnende oudjes. “Hoe haal je het in je hoofd! Deze buurt bepaalt het karakter van het festival.”
