Dat zij slechthorend is weerhield Sharon Wesseling er niet van om een dansopleiding te volgen. Nu maakt Wesseling een voorstelling waarin witte ruis, beats, dichtregels en gebarentaal bij elkaar komen. “Het gedicht benoemt de angst die onderdeel is van mijn reis.” door René van Peer
Het lijkt volkomen vanzelfsprekend dat dans en muziek onverbrekelijk met elkaar verbonden zijn. Ritme en expressie in muziek geven dansers aanknopingspunten voor hun bewegingen. Maar voor Sharon Wesseling spreekt dat niet vanzelf.
Sharon Wesseling (Heerlen, 1994) hoorde slecht vanaf haar vroegste jeugd vanwege chronische ontstekingen in haar oren. Toch heeft dat haar er niet van weerhouden om een dansopleiding te volgen. “Een gehoorbeschadiging is niet zichtbaar”, zegt ze. “Het is een verborgen beperking, waar mensen niet zo snel rekening mee houden. In het laatste jaar van mijn opleiding werd ik me er in toenemende mate van bewust. Ik was elke dag omgeven door geluid. Choreografen vonden het normaal om muziek hard te zetten. Vooral de schelle hoge tonen veroorzaakten een stekende pijn in mijn hoofd. Ik moest telkens weer vragen of ze het volume naar beneden wilden draaien.”
Het bracht Wesseling op het idee voor haar afstudeerproject, een solo van vijf minuten. Daarin gebruikte ze elementen uit gebarentaal en projecties van geluidsgolven. De voorstelling die ze met ondersteuning van VIA ZUID maakt, heeft ze voorlopig dBHz genoemd, naar de eenheden van volume en frequentie. “Het moet ongeveer twintig minuten gaan duren”, legt ze uit. “Het wordt een voorstelling voor iedereen, zowel horenden als slechthorenden. Daarvoor ben ik verder onderzoek aan het doen, en duik ik bijvoorbeeld dieper in gebarentaal. Ik wil een dansante vorm geven aan de gebaren, ze integreren in dans. Ik heb een groot aantal operaties ondergaan tussen mijn tweede en mijn zestiende. Bij de laatste twee zijn mijn trommelvliezen vervangen door nieuwe membranen die gemaakt zijn van dunne schijfjes kraakbeen. De botjes in mijn binnenoor zijn gereconstrueerd en zo ingebracht. Die operaties vervulden me met angst omdat niet zeker was of ze zouden slagen. Tijdens mijn onderzoek voor deze voorstelling kwam ik een gedicht van Topher Kearby tegen dat me erg aansprak omdat het de angst benoemt die onderdeel is van mijn reis. Bepaalde zinnen uit het gedicht zet ik om in gebaren, bewegingen en mijn uitdrukking.”
Ook verdiept Wesseling zich in de klanken die ze gaat gebruiken. “Net als in mijn presentatie bestaat het ritme uit sterke beats. Die zijn voelbaar, en ze geven kracht aan de bewegingen net als in hiphop en urban dance. Daarnaast ben ik op zoek naar klanken die voor mij betekenis hebben. Witte ruis, hoge frequenties die ik als vervelend ervaar. Daarmee wil ik het publiek prikkelen. Ik wil mensen inspireren om zelf op het podium te gaan staan. Laten zien dat je met beperkende ervaringen toch een droom kunt waarmaken, maar ook dat meer voorstellingen geschikt moeten zijn voor doven en slechthorenden.”
Sharon Wesseling presenteert haar voorstelling op 30 september in Parkstad Limburg Theaters Heerlen tijdens de Sneak Peek van VIA ZUID. viazuid.com
