Novastar moet voor Vlaanderen zijn wat Anouk voor Nederland is: de artiest van wie men maar niet begrijpt waarom de rest van de wereld niet óók aan zijn voeten ligt. Het antwoord kan eigenlijk alleen zijn dat die rest van de wereld al een eigen Anouk of Novastar heeft.

Novastar wordt nogal eens met Coldplay vergeleken. Beide bands hebben een sterk melodieuze inslag en een zanger die niet direct als ‘podiumbeest’ kan worden omschreven maar een stem heeft die zowel karakteristiek klinkt (dat kan nog steeds een eufemisme zijn voor tergend vals) als technisch van hoog niveau is. Het verschil: Coldplay is een band, Novastar niet.

Joost Zweegers van Novastar heeft slechts twee handen, dus hij heeft andere mensen nodig die op het podium andere instrumenten bespelen. Maar daarmee houdt het ook wel op. Hij schrijft alle muziek en alle teksten, en bij zijn concerten kijkt het publiek naar Joost Zweegers. Hij is Novastar, zijn bandleden zijn huurlingen. Staat op de concertposter de bandnaam, dan wordt Zweegers begeleid en is het optreden versterkt. Staat er zijn eigen naam, dan komt hij alleen en speelt hij akoestisch.
Er zijn natuurlijk meer verschillen, vooral muzikaal, met Coldplay, maar er is ook nog een andere overeenkomst. De twee bands hebben niet zozeer meesterlijke albums gemaakt, als wel albums waarop een paar meesterlijke nummers staan. Hits ook, in de beste zin van het woord. Geen te lang uitgevallen ringtones of nummers die pas inhaken na de geestelijke sluitingstijd van de luisteraar, nee: composities binnen de vier minuten. Nummers met het aureool van de eeuwigheid, en het bedrog van de kennelijke vanzelfsprekendheid.
Nog een verschil: bij Coldplay is er geen wrijving tussen vorm en inhoud, want er is geen inhoud.
“Kijk naar de sterren
Kijk hoe ze stralen voor jou
En alles wat je doet.”
Jannes? Dries? Nee, Coldplay in het Nederlands.
Joost Zweegers (1971, geboren in Sittard, een paar jaar getogen in Susteren, daarna naar Vlaanderen verhuisd) vatte de essentie van zijn teksten samen met de titel van zijn tweede album: Another Lonely Soul. Zijn teksten gaan over verloren liefde. Hoe lieflijk Zweegers ook klinkt, zijn boodschap is die van de dingen die voorbij gaan. Vooral op dat tweede album was het zijn meest nadrukkelijke thema, het thema van een artiest die geen pleaser wil zijn, groots en weids geproduceerd door het Vlaamse wonderkind Ozark Henry en minder een allemansvriend dan het debuut.
Another Lonely Soul kwam moeizaam en traag tot stand. In de VS werkte Zweegers met ervaren schrijvers als Simon Climie en Bob Ezrin, mensen met grote hits op hun naam, mensen die weten hoe het werkt. Precies daar ging het mis, want Zweegers, zo laat hij in alle interviews merken, wantrouwt de ratio in de kunsten. Hij is de artiest die het heeft over “gevoel” en over “puur” en duidelijk maakt dat dit begrippen zijn die hem hoog zitten. Het werd dus niks, daar in de VS, en hij kwam terug. Zweegers heeft niet alleen uitgesproken opvattingen over de muziek, maar ook over het geluid. In 2000 liep zijn debuutcd Novastar ook al vertraging op omdat hij de mix niet goed vond. Uiteindelijk liet hij de complete plaat remixen. Zijn optredens na het tweede album bevestigden het beeld van de artiest die de voorspelbaarheid vóór wilde zijn: Zweegers gaf het publiek niet alleen wat het wilde horen, hij gaf het publiek ook wat híj wilde spelen.
Ook het derde album Almost Bangor, dat vorig jaar verscheen, liet lang op zich wachten, maar dat had vooral vervelende praktische redenen. Bij een optreden in Brussel viel Zweegers van het podium, en hij kampte daarna lang met gezondheidsklachten. Op Almost Bangor klonk Zweegers soms weer als op de debuutplaat. De op Another Lonely Soul hoorbare liefde voor de oude U2 had plaatsgemaakt voor invloeden van Neil Young, bij wie hij ooit in het voorprogramma toerde. Opnieuw waren er van die nummers, zoals het tekstueel mooi naïeve Mars Needs Woman, dat klinkt alsof ooit, in een stad ver van hier, een straatmuzikant staat te zingen.
Op het podium is Zweegers de afwezige frontman. Hij lost op, in zijn muziek. De ogen zijn op hem gericht, en in Vlaanderen zijn dat er vele duizenden per optreden. Maar het is alsof hij liever heeft dat ook het publiek ze sluit, die ogen, en naar dezelfde plek vertrekt waar hij zich twee uur lang bevindt: diep in zijn liedjes.

Novastar speelt op 27 juni tijdens ParkCity Live op het Bekkerveld in Heerlen. www.parkcitylive.nl