Vorig jaar zomer kwam ik op een festival terecht met een ietwat lullige naam: Retropop. In Emmen. Het is met zo’n naam alsof de bands die er staan sowieso hun beste tijd hebben gehad, alsof het publiek dat erop afkomt iets zoekt dat grotendeels verloren is gegaan – in de hoop dat het nog meevalt.

Op het kleinste podium van de twee stond die dag Frank Boeijen, en ik was erg benieuwd hoe hij hier zou vallen. Frank Boeijen heeft al lang geleden, eigenlijk vrij snel na het afscheiden van zijn ‘groep’, de afslag naar het theater genomen. Zijn oeuvre leent zich daar beter voor dan voor zalen waar de bar open is en het volk met een glas bier in de hand half luisterend over het werk of de nieuwe keuken staat te ouwehoeren.

Naar Frank Boeijen moet je luísteren. Zijn liveband bestaat altijd uit geweldige muzikanten. Albums als De ballade van de dromedaris (1998), Heden (2001), Schaduw van de liefde (2003) en ook zijn laatste Land van belofte (2016): er staan prachtige nummers op, de teksten horen tot de beste in de Nederlandstalige popmuziek. De openingszin van dat laatste album luidt: “Je bent één van de mooiste slachtoffers die ik ooit heb gezien.” Meteen raak. Meteen spannend. Slachtoffer? Waarvan? Volgens wie? En hoe moet je dit compliment taxeren: als dubieus, morbide of uitermate liefdevol?

Geen gevaar, zijn duet met Paskal Jakobsen uit 2002, had een hit moeten worden, net als Vertrouwen vier jaar eerder, en het nieuwe Waarom zijn we anders hier. Maar het bleven nummers die alleen de kopers en streamers van zijn albums ooit hebben gehoord. Het is het nadeel van een bestaan in het theatercircuit: je valt voor een deel uit het publieke leven. Je kunt jarenlang theaters vullen zonder dat het een mens buiten die theater opvalt. Zo bezien is het theater niet meer dan een zwart gat met een rood doek ervoor.

Tijdens dat festival had ik de plaatsvervangende zenuwen die je kunt hebben als een artiest die je hoog hebt zitten op een podium staat die je zelf als het verkeerde inschat. Maar mijn zorgen bleken onterecht: ik had de flexibiliteit van Frank Boeijen onderschat. Op Retropop speelde hij al zijn hits. Hier komt de storm, Welkom in Utopia, Zeg me dat het niet zo is, Zwart wit, Paradijs, Kronenburg Park: het hield maar niet op. Hij had een uur tot zijn beschikking, en bleek dat volledig te kunnen vullen met nummers die een heel veld kon meezingen.

Het waren veelal nummers die hij nauwelijks of niet meer speelt omdat hij niet wil teren op zijn oude hits. Een keuze die ik altijd heb toegejuicht: waarom teren op je verleden, als ook je heden zo goed is? Bovendien past Boeijens ingetogen, bijna verlegen presentatie meer bij het pluche dan bij de tap. Maar nu ik al die oude nummers weer eens hoorde, realiseerde ik me dat ik ze had gemist. Hij zelf ook, dacht ik te zien. Maar misschien ging hier gewoon de naam van de festival met me aan de haal.

Frank Boeijen speelt 4 maart in Muziekgebouw Frits Philps Eindhoven.