Haar ouders vonden een toekomst als rockster voor hun dochter te ongewis. Dus nam Kelly Kockelkoren een andere weg, die langs muziekscholen, talentenwedstrijden en popprijzen. Inmiddels is ze frontvrouw van de popgroep Kill Ferelli. “In Nederland verkopen we na een concert hooguit een of twee cd’s.”
Ze geeft het grif toe. Eerst viel ze vooral voor het imago van rocksterren en popidolen. Raggen in een bandje, dat was de droom van Kelly Kockelkoren (Haelen, 1987). Dat bandje heette SAT2D en nam in 2001 deel aan de Muziekolympiade, een popwedstrijd voor scholieren. Kelly nam gitaarles maar vooral zangles bij muziekschool De Noodzaak in Heythuysen. “Inmiddels heb ik zo’n vijf zangleraressen versleten. Pas bij de laatste, zangpedagoog Bats Verhoeven, snapte ik waar het werkelijk om gaat, viel het kwartje hoe ik mijn adem moest gebruiken.”
“Ik hield me met mijn neefje op in de skate scène die we erg cool vonden. Op zijn school, de Philips van Horne in Weert, werden elk jaar wedstrijden voor popgroepen gehouden. Dat werd een doel.” Twee keer deed Kelly Kockelkoren met haar nieuwe band SAT2D mee; qua geluid refereert ze aan Krezip. “Maar dan rauwer.” De eerste keer kregen ze een eervolle vermelding. In 2005 wonnen ze. Een jaar later won de groep de voorronde van de Kunstbende, weer een jaar later de popronde Nu of Nooit, met als extra prijs de opening van Pinkpop dat jaar. “Het voordeel van al die prijzen is dat ze je podia bieden en dat je feedback krijgt. En als je uiteindelijk een finale haalt of wint, dan geeft je dat echt een boost. Ik herinner nog heel goed toen we eerste werden op Philips van Horne. Dat gaf zoveel energie dat we vast besloten waren om door te gaan met de band.”
Een optreden op Pinkpop schept verplichtingen. “We wilden alles maar dan ook alles uit de kast halen: een nieuwe cd, nieuwe single, nieuwe shirts moesten er komen. Het werd heel serieus maar een jaar later liep de band vast. De koek was op. Schrijven ging niet gemakkelijk meer. Ik was toe aan iets nieuws. Ik had iemand nodig die me op kon tillen. Het was een kei-moeilijke keuze, net of ik het uitmaakte met drie mensen.” Voor haar gevoel duurde het lang eer ze weer een band had maar dat was al binnen een jaar. Kelly werd door gitarist Punto gevraagd om backing vocals te doen voor Viberider. “Ik kende hem uit de Roermondse popscene. Ik ging mee op tour en daarna zijn we samen gaan zitten werken aan liedjes die we allebei nog hadden liggen.” Toen de songs klaar waren, werd Kell Ferelli opgericht (naar Kelly en Ferry), later bijgesteld tot Kill Ferelli omdat het anders teveel op de naam van de zangeres leek.
Aan wedstrijden doet de band niet mee. “Ik vind dat we het nu op eigen houtje onze weg moeten vinden. En dat lukt best, in 2010 werden we uitgeroepen tot Serious Talent bij 3FM.” Wat vindt ze eigenlijk van al die talentenshows op tv? “Een bandwedstrijd is heel wat anders dan The Voice of Holland. De kids die deelnemen zijn nog zo jong en worden soms zo afgekraakt, ook als ze best wat kunnen. En als je doorkomt, zit je meteen vast aan contracten. Ik geef nu zelf zangles in Maasbracht en een van onze leerlingen moest laatst voor een auditie bij The Voice vijftien liedjes instuderen. Snap ik niks van, je hoort toch meteen of het goed is?”
Kelly Kockelkoren was zelf graag naar de Rockacademie gegaan. Maar haar ouders hadden dat liever niet omdat ze er geen toekomst in zagen. “Toch heb ik er achteraf geen spijt van dat ik naar de Pabo ben gegaan. Als ik op de academie zou zijn afgestudeerd, dan zou ik een diploma hebben als performer. Maar dat ben ik nu ook natuurlijk. Maar goed, op zo’n school spijker je jezelf tien keer sneller bij.”
Wat haar ouders voorvoelden, kwam aardig uit, ondanks het betrekkelijke succes van Kill Ferelli (referenties: Foo Fighters, Courtney Love). Afgezien van wat zangles verdient Kelly haar geld in de kinderopvang, niet in de muziekindustrie. “Een band verdient het geld vooral met optredens, en met dat geld financier je een plaatopname.” Niet dat de verkoop van platen nou zo hard loopt, al hoor je haar niet klagen. In 2012 toerden ze in het voorprogramma van Anneke van Giersbergen, ex-The Gathering – Punto was daar gitarist: twintig shows in 21 dagen in negen landen. “In alle grote zalen verkochten we met gemak dertig cd’s. Da’s het buitenland, in Nederland verkopen we na een concert hooguit een of twee cd’s. Duitsland staat veel meer open voor rockmuziek, Nederland is meer een land voor dj’s.” Geen cent hielden ze dus over aan die tour, maar dat maakt Kockelkoren geen bal uit. “Het was een rijke ervaring.”
De band doet geen optredens tot in het najaar de nieuwe plaat klaar is. In de hoop dat ze worden opgepikt door festivals en bookers. “Ik ga er vanuit dat het lukt, we blijven keihard werken aan een grote doorbraak maar de kans is klein. Als we maar muziek kunnen maken en blijven spelen.”
