De meeste dingen gebeuren zonder dat je er erg in hebt. Zo blader ik een dag voor de deadline van dit nummer gewoontegetrouw door de dummy en denk na twintig pagina’s: het lijkt verdorie wel een themanummer nostalgia.
Zo haalt cabaretier Micha Wertheim hilarische herinneringen op aan zijn studententijd in Maastricht. Samen in de kleedkamer met Halina Reijn en Hadewych Minis in hun respectieve blootje – het waren bijzondere tijden. In een interview met Koen Kleijn werpt schrijver Willem van Toorn zich op als hoeder van het aloude Hollandse landschap, ja ook tegen natuurfreaks met hun wetlands en alweer een blik Schotse runderen. Cyrille Offermans schetst een historisch beeld van de (carnavals)heks, in de poprubriek Time out of Mind worden we opnieuw rillerig bij de hocuspocus-herrie van de vrijwel vergeten nederpopgroep Focus, en Emile Hollman, indertijd nog een broekeman, laat de fans van toen uitgebreid terugblikken op een optreden van Pink Floyd in Maastricht in 1969. Intussen wil Schunck in Heerlen ons anders laten kijken naar de bijna twintig jaar geleden overleden kunstenares Niki de Saint Phalle, en staat het Stadsmuseum in Hasselt stil bij honderd jaar cinema. Het waren bijzondere tijden.
Toch is er geen sprake van het oppikken van een ‘historie-is-hip’-trend in Zuiderlucht. Het grootste deel van dit nummer – met 72 pagina’s het dikste uit onze historie – bestaat uit artikelen die gaan over nu en straks. In het katern Rondom Tefaf doet gouverneur Léon Frissen een oproep om de kunsten niet te laten verslonzen, vertellen galeriehouders hoe ze de btw-verhoging hopen te overleven en praat Albert Groot over zijn Collectors House, een initiatief voor internationaal opererende kunstverzamelaars. Verder aandacht voor uiteenlopende artiesten als Mathieu Knippenbergh, Leon Golub, Joos van Cleve en Bettye LaVette en een interview met de Vlaams-Mexicaanse grootmeester Francis Alÿs.
De toekomst komt vooral aan bod in het katern Via 2018, gewijd aan de Maastrichtse ambities om Culturele Hoofdstad van Europa te worden. Tot nu toe was dat een tamelijk abstract plan waarvan de merites maandenlang aan het zicht werden onttrokken door allerlei bestuurlijk gedoe. Dat stadium is gepasseerd, de eerste projecten zijn in gang gezet. Bij alles wat daarbij nog open blijft, weten we één ding zeker: er staat in 2018 geen Elton John op het Vrijthof. Dat historisch optreden blijft ons bespaard.
WIDO SMEETS
hoofdredacteur
