Ooit, een jaar of tien geleden, legden Kris Németh en zijn makkers in het tweede weekend van september een rode loper door Maastricht. Struinend over die loper kon je de meeste uiteenlopende podiumproducties, groot en klein, rijp en groen, tot je nemen. Dit was Het Parcours, het nieuwe theaterseizoen was begonnen.
Anno 2010 beleven we minder idealistische tijden waarin minder geld beschikbaar is om ons te laten begoochelen door schoonheid en illusie. En Het Parcours heeft al lang niet meer de allure van toen. Eerst was er de ambtenarij die oordeelde dat de rode loper een gevaar opleverde voor… ja voor wat eigenlijk? Daarna was er jaar na jaar minder en minder geld beschikbaar.
Inmiddels is Kris Németh een keurig gestropdaste presentator bij de regionale tv, en Het Parcours ingezakt tot een dorpse fancy fair zonder visie, niveau en samenhang, met de editie van vorige maand als dieptepunt. Dan is er nog één remedie: serieus investeren óf stoppen, voordat de visitatiecommissie van Culturele Hoofdstad 2018 er lucht van krijgt.
Door Het Parcours zou een argeloze passant de indruk kunnen krijgen dat er sprake is van culturele bloedarmoede – terwijl het aanbod alleen maar groeit, in omvang, maar ook in diepgang. Ook aan ambitie is geen gebrek: van het pas geopende C-mine cultuurcentrum in Genk, met een programmering waar men zich links én rechts in de euregio de vingers bij kan aflikken, en het hip-nostalgische House of Wonders (zie het magazine bij deze ZL) tot het waagstuk genaamd Menu 2010 dat deze maand door Noord-Limburg trekt. En van het project rond de bijna mythische componist John Cage in Schunck Heerlen tot de indrukwekkende ‘sonisch-architectonische’ installatie Panels van Paul Devens (zie ZL9) in Bureau Europa in Maastricht. Soms kunnen schuivende panelen heel wat teweegbrengen.
Te veel om te noemen, en ook te veel om aandacht aan te schenken in Zuiderlucht – onze maandelijkse struggle. Waar we niet omheen kunnen, is de theaterversie door Guy Cassiers van Robert Musils befaamde Man zonder eigenschappen, deze maand te zien in Hasselt. Door een samenwerking van de theaters in de euregio kan het Nederlandse publiek er met de speciale, grenzenslechtende theaterbus naar toe.
Dan hebben we het nog niet gehad over een oratorium van Hendrik Andriessen met libretto van Pierre Kemp uit 1917 dat in diens geboortestad Maastricht een re-première ondergaat, het nieuwe videoproject For Real van Bart van den Boom dat ook al de grens overtrekt en de komst van de Zuid-Afrikaanse dichter Breyten Breytenbach naar Maastricht International Poetry Nights. Wie nog nooit in de befaamde kloosterbibliotheek van Wittem was, vergeet niet de reportage in deze Zuiderlucht van Emile Hollman. Ook daar gaat het over schoonheid en illusie – maar dan anders.
WIDO SMEETS
