De verwachtingen over de tweede cd van de Hasseltse gitaarband The Sore Losers zijn hooggespannen. Ook bij de bandleden zelf. “Ik dacht: ik heb werk, ik heb kinderen, fuck it, ik wil een band voor de lol.”

De fotograaf rockt alvast achter het stuur van zijn auto. Hij luistert voor het eerst naar Roslyn, tweede cd van The Sore Losers. De muziek doet hem denken aan The Gun Club, hij herkent John Frusciante, ooit van de Red Hot Chili Peppers, hij hoort Jimi Hendrix.

In het krappe repetitiekot achter de Alken-bierbrouwerij bij Hasselt nemen de gitaristen Jan Straetemans (31) en Cedric Maes (33) de complimenten in ontvangst. ,,Maar Hendrix, allez jong, dat kan niet!” Cedric stroopt zijn mouw op. Zijn pols toont het logo van the Peppers, op zijn schouder verschijnt het getatoeëerde bakkes van Jimi.

Maar al sla je ze dood, heeft de fotograaf echt Hendrix gehoord in Roslyn? “Jean, wat zou ‘m kunnen bedoelen?” De fotograaf mikt de demo van de nieuwe plaat in een gettoblaster. We luisteren naar de moddervette gitaarriff in Blue Shoes. “Maar da’s van Jan he”, zegt Cedric. “En ik snap nu wat ge bedoelt.”

Het mag weer, jankende en raggende gitaren, vette solo’s. The Sore Losers hebben er in elk geval een platencontract mee afgedwongen. “Dat de gitaarmuziek terug is, zeggen ze al sinds de grunge van Nirvana en Pearl Jam in de jaren tachtig, maar eigenlijk mag het nog steeds niet”, zegt Maes. “Het wordt nauwelijks gedraaid op de radio. Maar of het nou mag of niet, we doen het toch”, zegt hij met een brede grijns. Straetemans: “We beseffen heel goed dat we ons in de marge ophouden. Gelukkig hebben we een platenmaatschappij die gelooft in een band rond een lead-gitaar en een solo-gitaar.”

En zo kunnen Maes en Straetemans zich meten met andere gitaartalenten die Belgisch Limburg in de voorbije jaren heeft afgeleverd, zoals Lars van Bambost (Noordkaap, Novastar) en Mauro Pawlowski (dEUS). De band wordt gecompleteerd door drummer Alessio Di Turi en bassist Kevin Maenen.

Jan en Cedric kwamen elkaar tegen tijdens een concert van The Raconteurs in Luxemburg. Het begin was lastig. Cedric: “Mijn vorige band Hulkk werd gouden zwembaden beloofd maar er gebeurde niks. We geraakten maar niet op de radio, terwijl het al die klootzakken van hierlangs wel lukte. Ik dacht: ik heb werk, ik heb kinderen, fuck it, ik wil een band voor de lol.” Dat werd dus The Sore Losers, genoemd naar de gelijknamige cultfilm uit 1997.

Misschien maakt die onbevangenheid The Sore Losers tot een goede gitaarband met songs waarin veel te ontdekken valt. Jan Straetemans: “Muziek maken is voor ons het allerbelangrijkste. We maken ook ruzie gelijk broers. We zijn soms hard voor mekaar.” Cedric: “Je moet niet van alles een compromis maken. Als we niks hadden bereikt, zaten we hier nóg samen. Anderen gaan naar de voetbal, wij doen dit.”

Demo’s van de in 2009 opgerichte band werden populair via Myspace. Nog voordat ze tweede werden in de Rock Rally van het Vlaamse blad Humo – airplay verzekerd- kregen The Sore Losers een platencontract. De recensies waren goed, al werd hier en daar geopperd dat de band nog aan eigen sound kon winnen, dat er teveel werd getwijfeld “tussen kopstoot of dialoog”. Jan haalt zijn schouders op. “Als we een nummer hebben zonder refrein, fuck it, dan geen refrein. We spelen gewoon door. Er was een journalist die schreef dat we meer als The Dead Weather moesten spelen, maar ja, dat doet Dead Weather zelf al.” Cedric: “En alleen maar rammen of kopstoten uitdelen ben ik redelijk snel beu. Van Jimmy Page van Led Zeppelin heb ik onthouden dat er in elke plaat licht en schaduw moet zitten.”

Nu de tweede cd er is, maken de Losers zich op voor een nieuwe tour. Cedric laat zich niet gek maken: “Het enige wat me echt boeit, zijn de gasten die live uit hun dak gaan zodanig dat ze de volgende dag een gitaar willen kopen.” Zelf begon Maes destijds met het naspelen van Led Zeppelin, Jimi Hendrix en Slash. En de Peppers niet te vergeten. “Toen ik zeventien was, oefende ik net zo lang tot ik Blood Sugar Seks Magic uit mijn hoofd kon spelen.”

Zestien jaar later is er Roslyn, die ook op vinyl verschijnt. Da’s nog eens wat anders dan Spotify. Jan: “Vroeger nam ik de trein naar Amsterdam om punk-elpees te kopen. Nu kunt ge de namen gewoon vinden op Spotify. Muziek is zoveel bereikbaarder geworden. Ik kan alles checken in mijn zetel in de living. Boven in mijn muziekkamer leg ik elpees op, da’s een heel andere beleving.”

Cedric vindt Spotify te braaf. “Je loopt het risico dat je een keer oppervlakkig naar een nummer luistert en dan naar de volgende plaat zapt want het kost niks. Ooit beval een goeie kameraad en gitarist me aan om Trout Mask Replica uit 1969 van Captain Beefheart te kopen. Ik kwam thuis en dacht: Wat is dit voor shit? Maar ja, die gast had gezegd dat het zijn allerbeste was. En ik had daar geld voor betaald. Het kostte me maanden luisteren en nu is het mijn favoriete Beefheart-plaat.”

De keuze van de elpeehoes van Roslyn werd in huize Maes aan de keukentafel bepaald. Er werden platen van de Raconteurs bij gehaald met tekeningen van Rob Jones. Die won in 2011 een Grammy voor zijn artwork voor Jack White. Maes stuurde hem een mail en kreeg een hoes terug. “Ik denk dat hij deed omdat hij ons sjiek vond. Hij heeft ons vast gecheckt op Spotify.”

The Sore Losers – Roslyn. Cd-presentatie op 22 februari in Muziekodroom Hasselt.

Foto: Perry Schrijvers