Rondje met het pontje

Maas vlogen de vonken ervan af. Eenmaal aan wal legden de waterbange passagiers een caballero in de mondhoek, bestelden een pint en zagen met een tot rust gekomen gemoed dat het vaartuig alweer aan de overkant was. Inmiddels ligt er, ruim een halve eeuw alweer, een 600 meter lange brug over Maas en kanaal. Aan gene zijde van het met roet en fijnstof bedekt geluidsscherm ligt de A2. Er razen elke dag 100.000 auto’s van noord naar zuid en omgekeerd. Aan deze zijde ligt een fietspad waarover ik na de koffiepauze huiswaarts koers. Bij kilometer 75 steek ik bij Grevenbicht opnieuw de Maas over. Hier doen ze dat met ’t Vaerke, een voer- en fietsveer met plaats voor twaalf opvarenden. Ik ben de enige. Ik zet mijn fiets tegen de reling, betaal 1,20 euro transportkosten en zijg neer op een licht trillende stalen behuizing waaronder ik de motor vermoed. Uitkijkend over het spiegelgladde wateroppervlak en de weldadig stille Maasvallei wacht ik op het geluid van de aanslaande. Ik hoor niets, behalve achter me een klop op het raam van de kajuit. ‘Mondkapje’ roept de veerman. ‘Ik ben alleen’, antwoord ik, en spreid mijn armen tot zo’n anderhalve meter. ‘Openbaar vervoer’, zegt de veerman. ‘Mondkapje verplicht’. Hij wijst naar de overkant. ‘Ginds staat iemand van De Vlaamse Waterweg. Een overtreding kost me vierhonderd euro.’ Voor één euro koop ik een mondkapje, verstopt in een envelop van www.rondjemethetpontje.nl  Op de envelop het motto dat sinds maart als een mes door ons bestaan snijdt: together we beat corona. Ook in deze campagne is de beloning niet ver weg: inlevering van envelop en ticket is goed voor twee euro korting op een rondvaartboot van rederij Van Stiphout. Samen verslaan we corona. Says who? Het was het virus dat verstandhouding tussen Nederland en België afgelopen voorjaar deed terugvallen naar het niveau van 1839. Hier, halverwege de Maas, op ‘t Vaerke, is het fijn om te zien dat de twee landen met deze grensoverschrijdende koppelverkoop weer vooruit durven kijken. Ook aan de overkant ben ik de enige. Met uitzondering van Henk, de aan zijn tenue herkenbare controleur van De Vlaamse Waterweg. Terwijl ik mijn schoenen in de trappers klik, kijk ik nog één keer om. Henk staat inmiddels bij de kajuit van ’t Vaerke, hij begroet de veerman met de knokkels van zijn vuist. Henk draagt geen mondkapje. De regels van het openbaar vervoer zijn hem even ontschoten. WIDO SMEETS