Siciliaanse herinneringen

paar eeuwen voor Christus gesticht door de Grieken. Heel anders dan de kustplaats Noto waar wij woonden. Ruiger, heuvelachtig, groen, fris. In de restaurants kom je er maar zelden een visgerecht tegen, want je leeft er niet aan de zee en dan zet je ook geen vis op tafel. Veel vlees, veel wild, veel paddenstoelen, veel kazen.
Palazzolo ligt op 700 meter hoogte en dat is net de grens tussen kou en warmte, tussen droogte en slagregens, tussen flanerende mensen en werkende mensen. Toen we een keer bij het plaatselijke tuincentrum langs gingen om een speciaal soort cactussen voor de tuin te bestellen, zei de eigenaar: “Nee, meneer, cactussen, die verkopen we niet. Het vriest hier in de winter en daar kunnen die cactussen niet tegen.” En inderdaad, in Palazzolo vriest het elke winter. In de zomer konden we vanuit ons huis vaak de donkere donderwolken boven Palazzolo zien hangen. Zon bij ons, regen in Palazzolo, uitgedroogd, stoffig land bij ons, sappige weiden in Palazzolo.
Het was een feest om er even voor het middageten naartoe te rijden en dan naar pasticceria Caprice aan de Corso Vittorio Emanuele te gaan voor een crodino, een prosecco of een flinke bel fantastische witte wijn. Bij die paar glazen drank werden schalen vol huisgemaakte gratis hapjes geserveerd op het smalle terras boven de weg. Na een paar glazen wijn kochten we dan nog wat gebak (ricotta met bosbessen voor mij; profiteroles voor mijn Siciliaanse vriendin) en reden we voldaan richting huis. Even genieten van een middagslaapje.
Verleden jaar juni ben ik in Palazzolo met vrienden gaan kijken naar de processie van San Paolo. Ik heb nog nooit zoveel veelkleurig en oorverdovend vuurwerk gezien en gehoord als bij die processie, waarbij uit de krioelende mensenmassa naakte baby’s omhoog worden gehouden om ze tegen de beeltenis van de heilige Paulus aan te drukken. Tegen een ruime vergoeding, dat wel. Die baby’s zijn gezegend voor het leven.
Palazzolo, het is een sprookjesstadje.
En dat Palazzolo aan de autoweg Milaan-Venetië dan? Ik ben er inmiddels achter. Palazzolo sull’Oglio heet het voluit. De Oglio is een rivier die door de Po-vlakte stroomt. Terwijl ik het op internet lees, weet ik het ineens weer: ik ken een bekende beeldend kunstenaar en een bekende fotograaf uit Limburg die aan dat riviertje ooit een vervallen burcht hebben willen kopen. Goed dat ze het niet hebben gedaan.