Siri Hollman (15) is drie weken in Nepal om met 35 andere Maastrichtse scholieren mee te helpen aan de wederopbouw van het land. Gedurende die periode houdt ze een blog bij voor ZL. Dit is deel 4.
Zero tolerance
Tijdens onze reis door Nepal hebben we veel scholen bezocht, de een nog armer dan de ander. De laatste school waar we naartoe zijn geweest is de St. Xavier School in Katmandoe. Dit is een particuliere school, wat inhoudt dat je geld moet betalen om er les te kunnen volgen.
Hier zitten dus voornamelijk de iets rijkere kinderen, die een goede opleiding krijgen en een mooie toekomst voor zich hebben liggen. Ze spreken goed Engels. De reden dat we hiernaartoe zijn gegaan is dan ook vooral voor de interactie en het leren kennen van leeftijdsgenoten.
We kregen allemaal een buddy aangewezen. Garima heet mijn buddy. Drie dagen verbleven we bij de school. Gedurende deze tijd ben ik erg goed bevriend geraakt met Garima. We wisselden veel informatie uit en gingen op zoek naar de verschillen in onze werelden.
Wat me erg verbaasde, was dat als meisjes hun menstruatie hebben, ze hun vader niet mogen aanraken. Ook mogen ze niemand eten of drinken aanbieden, omdat dat ‘vies’ zou zijn. In veel gevallen is het zelfs zo erg dat meisjes en vrouwen gedurende hun maandelijkse periode buiten het dorp in een hok moeten slapen.
Een ander ding dat ik vreemd vond, was dat als meisjes een vriendje hebben of het lijkt hierop, ze van school worden gestuurd. Zero tolerance. Als een meisje verkracht wordt, wordt ze meestal onterfd. En als de verkrachter 1.000 roepees (acht euro) aan de politie geeft, laten ze hem met rust.
Ik schrijf dit in een veel te kleine badkamer met een grote spin voor me die me al een uur aanstaart. Mijn kamergenoten slapen al, dus is dit de enige plek waar nog licht te vinden is. Het is hier nu twee uur ‘s nachts en we vertrekken om vijf uur naar het vliegveld. Mixed feelings, maar met een Redbull en de gloeilamp in deze badkamer kom ik de nacht wel schrijvend door. Truste.
SIRI HOLLMAN, 7 augustus 2017
