Ja ja, het is één van de tien geboden. Onze Vader, die in de hemelen zijt, krijgt het ervan op Zijn zenuwen. Gij zult niet liegen, staat op de stenen tafelen. Daarom kan ik alleen maar hopen dat Onze Vader geen aardse periodieken leest, of ten minste niet alle rubrieken in die periodieken. Dit lelijke mensenkind is namelijk vol van leugens, dol op leugens, leeg zo zonder leugens. Que sera is zo saai als wat!

Om genoegen te nemen met wat er is, moet je een staart hebben, een dier zijn, desnoods tevreden zijn met een hol van stront. Mestkevers, die komen later geheid in de hemel. Liegebeesten niet. En toch durf ik onomwonden te zeggen: I love leugens en Leve de leugenaar. Leugens zijn de saus op ons aller luizenleven. Want leugens, daar moet je maar eens op letten, voegen altijd iets toe. Dikwijls voegen ze iets stoms toe, dat is waar. Zulke leugens zijn mij nauwelijks genegen. Leugens van behaagzieke aard à la ‘Ik wist helemaal niet dat de vuilniskar vandaag kwam’, die bedoel ik ook niet. De voorkeur gaat uit naar leugens zonder huishoudelijke voordelen.

Het moeten grote leugens zijn, bouwwerken met staketsels en gammele loopbruggen tussen wat er is en wat er zou kunnen zijn. In sommige leugens kan een mens een dutje doen. Andere leugens zijn het venstertje waardoor je het kleine mensenprotest kan zien. Kijk dan hoe het wieltje draait en draait en draait. Het gaat alleen maar door omdat het niet content is. Het strééft! Het wil dingen die er niet zijn! Het liegt en het wenste dat het Goddoeme al lente was. Het zijn allemaal gedachten die ik krijg van Sylvia Konior als ik haar met een banaan in de sneeuw zie zitten. Goddank voor Sylvia Konior en haar fotografie.

Sylvia Konior is opgegroeid in Genk, maar tegenwoordig woont ze met man en kinderen diep in wat Limburgers de Vlaanders noemen. In het najaar van 2012 heeft ze de Snoecksprijs gewonnen (met een zelfportret met gewei en blote tieten). In de zomer van 2011 werd ze door Cobra.be, het kunstenkanaal van de vrt, uitverkozen tot zomerfotograaf. En nu heeft ze een nieuwe winterreeks klaar. Het is opnieuw opgezet spel. Het zijn allemaal leugens en dat hoort, want geënsceneerde fotografie is de specialiteit. Sylvia Konior sleurt koffers en props de velden in. Ze doet haar kleren uit en gaat tussen de pompoenen liggen. Of ze spreidt een picknickdeken uit in de sneeuw.

Het had gerust een aardig plaatje kunnen zijn uit de Libelle, alleen niet met die winter, die eenzaamheid, die Vlaamse verkaveling in de achtergrond en die onderjurk. Oef! Que sera ne sera pas. Sylvia Konior wil niet dat het plaatje klopt. Ze vecht. Ze schopt tegen wat er is. Ze wil zijn wie ze wil. En ze gaat ook picknicken wanneer ze wil. “Ik speel mijn eigen rol”, zegt ze. “Ik maak mijn eigen wereld.” En ze lacht, want de beelden van Sylvia Konior hebben humor. Tenslotte is humor de prikkeling tussen wat écht is en wat niet. Sylvia Konior maakt wandelingen langs de stroomdraad en soms doet dat pijn.

Want hoewel leugens altijd gelogen zijn, zitten ze toch aan de waarheid vast. Soms moet een mens liegen om iets over de werkelijkheid te leren. Via de leugen kom je dikwijls terug bij het échte leven uit, alsof het een konijnenpijp is, gelijk die van Alice in Wonderland. Of die van Sylvia Konior met haar blote kont in de sneeuw. Nee, ik zou niet zonder leugens willen. Onze Vader, die in de hemelen zijt, mogen wij u danken voor de fotografie van Sylvia Konior?