Steek-er-wat-van-op-theater

Alsof ze het niet druk genoeg hebben, Servé Hermans en Michel Sluysmans, de artistieke roergangers van Toneelgroep Maastricht. Worden ze in Sittard door de cultuurbedrijf De Domijnen gevraagd als cultureel intendant, beter gezegd uitgenodigd om leven in de brouwerij te brengen. Carte blanche kregen ze, zolang ze maar beloofden grensoverschrijdend en multidisciplinair te zijn. Grensoverschrijdend en multidisciplinair? Is er één instelling die niet de grenzen wil slechten en crossovers wil maken? Ze gaan er geen spijt van krijgen in Sittard,...

in deze editie van Jeroen licht het duo alvast enkele ideeën toe. De tijden dat theaters zich beperkten tot de presentatie van toneel, klassieke muziek, kleinkunst en cabaret, lijkt voorbij. Allereerst zijn er de festivals, zoals IMPACT en Nordic Nights, allebei grensoverschrijdend en multidisciplinair. Medewerker Paul van der Steen beschrijft in deze vijfde editie van theatermagazine JEROEN een ander fenomeen in de programmering die hij omschrijft als steek-er-wat-van-op-theater. Zowel in Vlaanderen als in Nederland bewees DWDD University met tv-colleges van mediagenieke wetenschappers als Robert Dijkgraaf, Freek Vonk en Beatrice de Graaf dat er een groot publiek bestaat voor Het Leerzame Verhaal. Dat is nu ook terug te zien in de theaters. Zo trekt onderzoeksjournalist Jeroen Smit met zijn bestsellers De Prooi en Het Drama Ahold langs de theaters. In Vlaanderen werd Mark Erkens een beroemde Vlaming door zijn bijdragen over vaak niet al te gemakkelijke muziek in het Canvas-programma Culture Club. Ook hij maakt straks een theatertour. Wie de toekomst van het theater wil zien gloren kan het beste terecht bij jonge makers. Ik hoorde laatst dat de gemiddelde student aan de Toneelacademie in Maastricht al in het begin van het vierde jaar uit begint te kijken naar een woning in Amsterdam. Want daar is het allemaal te doen. Dat is buiten de talentmakelaars van VIA ZUID gerekend die samen met hun partners (veelal instellingen en gemeenten) proberen om jong talent aan de regio te binden. Maar ook daar: grensoverschrijdend en multidisciplinair. De tijd van nauwkeurig in de vakjes kleuren lijkt definitief voorbij. Voor de wisselcolumn van deze JEROEN vroegen we actrice Angela Schijf, bekend van Goede Tijden, Slechte Tijden en vooral Flikken Maastricht. Dat ze al jaren in het theater staat, is minder bekend. Dat gaat wellicht veranderen nu ze een hoofdrol krijgt in de bewerking van Ilja Leonard Pfeijffers succesroman La Superba door Toneelgroep Maastricht. In haar column beschrijft ze een fenomeen dat, alle vernieuwingsdrift ten spijt, nooit zal verdwijnen: plankenkoorts. Beter geformuleerd: de alles verschroeiende twijfel waar de meest ervaren acteurs onder gebukt gaan. Ze gaan dan, zoals Angela Schijf het uitdrukt, “op zoek naar het gat in de grond waarin ik kan verdwijnen.” En weet u: ze doen het allemaal voor u. Emile Hollman eindredacteur

Related Posts