The Ruggeds, het is eigenlijk belachelijk dat een van de beste breakdance-crews ter wereld nog bij veel mensen introductie behoeft. Al is dat sinds hun succesvolle theatertour Adrenaline dit jaar steeds minder vaak nodig. Medeoprichter en informele leider Niek Traa: “Het belangrijkste is dat we bij elkaar blijven, desnoods als amateurdansers met een baantje erbij.”

Eigenlijk zouden ze het liefst voor altijd een roedel jonge welpen blijven, de schoffies die twaalf jaar geleden op straat in Eindhoven besloten dat ze maar eens een dance-crew moesten beginnen. Niek Traa (Spoordonk, 1987) is zo’n beetje hun uithangbord, al doet hij zijn best duidelijk te maken dat niemand echt de leiding heeft bij The Ruggeds. “Of nou, je zou kunnen zeggen dat ik de artistieke leiding heb.” Het tekent de sfeer in de vriendengroep die ze nog steeds zijn, ook nu The Ruggeds allang een professionele organisatie is geworden. “Dat is niet altijd leuk. Subsidieaanvragen, vergunningen, administratie… pfff.” Let wel, hij lacht erbij. “Uiteindelijk sta ik toch het liefst op mijn hoofd.”

Begrijp hem niet verkeerd, hij is nog nooit zo tevreden geweest. Ze kunnen professioneel doen wat ze het liefste doen, de theatershow is een succes, ze zijn bezig met een show in de Verenigde Staten, het houdt maar niet op. En daar zit ook een mogelijk gevaar, beseft Traa. “Het is soms een beetje veel. De wereldwijde battles zijn we gewoon blijven doen, de rest is erbij gekomen.”

The Ruggeds konden hun theatershow Adrenaline mede realiseren vanwege de financiële steun uit de Impulsgeldenregeling, uitgevoerd door bkkc. Waarom moesten ze zo nodig het theater in? Niek Traa: “We zullen altijd blijven battlen, maar willen onszelf ook voortdurend creatief voeden. Het theater biedt de vrijheid van een zwarte lege doos. Met een context die om meerdere creatieve lagen vraagt, die ruimte heb je bij een battle niet.”

Leeftijd is bij dansers, of ze nou klassiek ballet beoefenen of van de straat komen, altijd een issue. Maar dat heeft bij de keuze voor het theater geen rol gespeeld, zegt Traa. “Ik hou dit fysiek nog wel veertien jaar vol. Daarna zal het lastig worden om het professionele niveau vast te houden. Als we vanwege fysieke beperkingen creatieve concessies moeten gaan doen, stoppen we.
Tenminste, op professioneel niveau. Het belangrijkste voor mij is dat we bij elkaar blijven, dat we dit altijd zullen blijven doen. Of het nou professioneel is of voor de lol, dat maakt ons niet uit.”

Fotografie: Jasper Groen

Creatieve ontwikkeling krijgt uit de mond van Niek Traa iets vanzelfsprekends. Gewoon, je laten inspireren door elkaar en door anderen. En genadeloos durven zijn, zowel tegen anderen als
tegenover jezelf. “Zodra ik uit een move of een choreografie geen voldoening meer haal, schuif ik het zonder twijfel opzij.” De theatershow was een interessante testcase, ervoer Traa. “We kwamen terecht in een wereld die voor ons totaal onbekend was. Een wereld ook waarin veel mensen uitgesproken meningen hebben. Daar ben ik misschien wel het meest trots op, dat we dit voor elkaar hebben gekregen zonder al te veel creatieve concessies te doen.”

De Rugged Studio kent zijn thuisbasis in een oude fabriek op Strijp-S, het culturele orp op het oude Philips-terrein in Eindhoven, de plek waar alles begon. Na enig soebatten mag het gebouw blijven staan, het moet de komende jaren uitgroeien tot het belangrijkste ‘urban sports center’ van het land. “We zijn als een zeldzame boom, waar ze voorzichtig van alles omheen bouwen”, lacht Traa. Ook al reizen ze al tien jaar de wereld rond en komt er een show in de VS, de ‘family, connected by breaking’, zoals ze zichzelf omschrijven, blijft in Eindhoven. “We zijn wereldburgers, maar die heb je wel meer hier.”

DAPPERE JONGENS

Angelo Martinus, eigenaar van een projectbureau gericht op urban culture en artistiek leider van festival EMOVES, noemt zichzelf liever niet de manager van The Ruggeds. “Ze doen vrijwel alles zelf, zie me maar als Niek’s rechterhand achter de schermen of zoiets.” Want ze mogen de internationale breakdance-scene dan van haver tot gort kennen, de theaterwereld is wat anders. “Dat begint al bij de subsidieaanvragen. The Ruggeds zijn geen professioneel geschoolde dansers, en dus gaan de deuren bij de fondsen niet automatisch open.”

“Ik vind het nog steeds een ongelooflijk verhaal, dat van The Ruggeds. Selfmade boys, die honderd procent leven voor de dans en zich helemaal op eigen houtje naar de wereldtop hebben geknokt. Het is de meest dappere groep jonge mensen die ik ooit heb ontmoet.”