Leon Verdonschot en Wido Smeets wisselen van gedachten over ontwikkelingen in de popmuziek. Na 25 jaar wordt ons bestaan opnieuw bedreigd door het lied ‘We Are The World’. “Toeval is Gods manier om anoniem te blijven.”

De Zanger Met De Gele Zonnebril

Op tv zag ik Quincy Jones en Lionel Richie. Ze hadden een nieuwe versie gemaakt van We Are The World. Het was een kort interview, maar werkelijk alles wat de twee zeiden was merkwaardig.
Jones vertelde dat ze nadrukkelijk hadden gekozen voor de artiesten van nu, niet die van toen. Als Michael Jackson nog had geleefd, wist Jones zeker, had hij ook genoegen genomen met een plek achter de coulissen.
In tegenstelling tot Jones heb ik Michael Jackson niet persoonlijk gekend, maar ik denk toch van niet.
Richie merkte op dat het nummer alweer ruim vijfentwintig jaar oud is. In de aanloop naar het 25-jarig jubileum hadden ze overwogen het opnieuw op te nemen, maar er was geen goed doel voor handen. En dan nu: Haïti! Hij zei het zo enthousiast, dat je hem als kijker bijna van verdacht er blij mee te zijn.
Toeval, dat vrijwel samenvallen van het jubileum van het nummer met de ramp in Haïti?
“Toeval,” zei Jones, “is Gods manier om anoniem te blijven.”
Daar kunnen ze het mee doen, in het verpulverde Port-Au-Prince. En dan moet het ergste nog komen: het nummer zelf.
Hoeveel nummers zijn er opgenomen voor het goede doel? En hoeveel van die ‘Ieder-een-zinnetje’-composities zijn het aanhoren waard? Om over de teksten nog maar te zwijgen. Vermomde gospels zijn het, maar dan beroerde. “As God has shown us by turning stone to bread,” klinkt het letterlijk in We Are The World. Die zin uit dat nummer kennen weinig mensen, maar dat komt doordat hij wordt gezongen door Willie Nelson, bij wie het er zo knauwend uitkwam dat niemand het verstond.
In Let Them Know it’s Christmas Time zingt Bono de perverse zin “Thank God it’s them instead of you.” Ook dit nummer werd een paar jaar geleden opnieuw opgenomen, met nieuwe artiesten. Behalve Bono’s zinnetje dan, daar was kennelijk geen andere gegadigde voor.
Dus wellicht mag Willie Nelson opnieuw Gods broden aanhalen. En weet Quincy Jones: Michael zou het zo hebben gewild.

“Toeval is Gods manier om anoniem te blijven.” Alles, maar dan ook alles moet die arme God zich laten welgevallen, nooit kan hij zich verdedigen. Hoe zou die man zich voelen, na zo weggezet te worden als een linke lafaard. Met gelovigen als Quincy Jones heb je geen atheïsten nodig.
Nog erger dan Quincy Jones (hij heeft tenminste nog een paar interessante platen gemaakt en Michael Jacksons Thriller geproduceerd) is Sir Bob Geldof – niet alleen in Nederland wordt ruimhartig met ridderordes omgesprongen. De oproepen tot liefdadigheid van deze gesjeesde Boomtown Rat blijven maar doorgaan, begreep ik uit een oprisping van zanger Brian Johnson (AC/DC) in de Australische krant The Daily Telegraph, waar ook De Zanger Met De Gele Zonnebril ervan langs kreeg: “Toen ik zelf nog arbeider was ging ik niet naar een concert om van een of andere eikel te horen dat ik aan een of ander kind in Afrika moest denken. Het spijt me jongen, doe dat lekker zelf, geef wat van je eigen geld uit en zorg dat je het gedaan krijgt.”
Acties voor het goede doel brengen het slechtste in de mens naar boven, zoveel is zeker. Zie de recente tv-actie voor Haïti, resulterend in een avond vol krokodillentranen en schaamteloze reclameboodschappen. En ik wil best geloven dat De Zanger Met De Gele Zonnebril een geschikte peer is, en een prachtige stem heeft ‘ie zeker, maar iemand die ‘Thank God’s it’s them instead of you’ zingt, verdient een taakstraf van 2080 uur in Port au Prince.
Eind oktober 2009 was De Zanger Met De Gele Bril een van de gasten bij het tweede concert voor 25 jaar Rock and Roll Hall of Fame in New York. Toen hij weer eens aan het preken sloeg, ditmaal over de spirituele, fysieke en politieke kracht van de rock and roll snoerde Bruce Springsteen hem de mond, roepend: ”Let’s have fun.” Waarna ze samen Still Haven’t Found (What I’m Looking For) zongen. Als ik het iemand gun dat hij vindt wat hij zoekt, om ons daarna nooit meer lastig te vallen, is het Bono.