Leon Verdonschot en Wido Smeets wisselen van gedachten over ontwikkelingen in de popmuziek. Deze maand over klassieke popsongs, zoals Nick Drake’s Pink Moon, en commercials. “De combinatie van de Drake-song en de cabrio-commercial van VW is een mooi voorbeeld hoe creativiteit en commercie elkaar kunnen versterken.”
Singer-songwriter Ryan Adams speelde afgelopen maand in Carré. Het was een betoverend mooi concert. Maar zelfs twee uur intensiteit kan op momenten wat lucht gebruiken, dat realiseert Adams zich ook. Dus gebruikt hij absurde aankondigingen, om af en toe een bevrijdende lach los te maken bij zijn publiek. Dat komt nauw; voor je het weet lacht een zaal alle opgebouwde concentratie kapot.
Voor opnieuw een nummer over een relatie die eindigde in volledige smart, zei Adams tegen de aanwezigen in Carré: “You probably know this next song from the movie Back to the future 3. The scene with the funeral at the beach.”
Ik vond het een geweldige grap, maar vroeg me ook af: wat als ik dat nummer inderdaad in een matige film had gehoord? Kan een ongelukkige context waarin je een mooi nummer hoort, dat nummer verpesten?
E, de zanger van Eels (die er net als Adams een handje van heeft het verdriet uit zijn muziek tussen de nummers door weg te grappen), was ooit woest toen Volkswagen zijn nummer Beautiful Freak wilde gebruiken voor een commercial. Hij schreef er later over in zijn autobiografie: “Ik heb Beautiful Freak niet geschreven over een auto. Ik kon het niet eens overwegen.”
De erven van Nick Drake hebben er minder moeite mee. Geregeld hoor ik Pink Moon terwijl in een reclameblok beelden van rijdende auto’s voorbijkomen. Dan denk ik:
ah ja, Nick Drake, die moet ik weer eens draaien.
Anouks muziek zat in een Nike-commercial, het heeft mijn beleving van haar muziek niet veranderd en als ik haar het podium zie oplopen, kijk ik niet naar haar schoenen.
Andersom werkt het volgens mij wel. Nummer die ik ooit op begrafenissen heb gehoord, komen zelfs jaren later nog steeds harder binnen. En Little Green Bag van George Baker vind ik een heel cool nummer, maar dat had ik zonder Quentin Tarantino waarschijnlijk niet gevonden.
Overigens vond ik Back to the Future III beter dan II. En was de muziek van ZZ Top.
LEON VERDONSCHOT
Bij Ryan Adams moet ik altijd aan Bryan Adams denken, aan zijn soundstrack van de film Robin Hood, vervolgens aan Kevin Costner, en dan, ter neutralisatie van een opspelende jeuk all over, aan Morgan Freeman, die in die film een Sindala-achtige rol speelde. Van Bryan Adams heb ik geen enkele plaat in mijn collectie, misschien omdat ik hem ooit als een kraai O Sole Mio hoorde krassen in een duet met Pavarotti, tijdens zo’n pleinconcert met een Carel Willink-achtig decor. Het kan niet anders dan dat Adams na afloop het management dat hem in deze fuik had laten lopen per direct aan de kant heeft gezet.
De autocommercial met Pink Moon heb ik moeten googelen – er ging geen belletje rinkelen. Dit even sfeervolle als ingenieuze filmpje uit 2000 zie ik nu, terwijl ik dit stukje schrijf, voor het eerst. Vier beautiful freaks in een VW-cabrio rijden, het is volle maan, naar een feestje dat bij aankomst ver over het hoogtepunt heen blijkt. Ze keren om en rijden met wapperende haren en licht vochtige ogen terug de duisternis in, oriëntatie pink moon. Vergeefs probeer ik eigentijdse autocommercials voor de geest te halen die hier aan kunnen tippen. Het zet me, dat heb ik dan weer, aan het denken over de kwaliteit van de commercial dezer dagen.
Terwijl ik op You Tube naar het een minuut durende Pink Moon-filmpje kijk, verschijnen drie pop up commercials in het toch al minuscule beeld. Ik word opgeroepen vooruitgang te tanken bij Esso, me over te geven aan een Alles-in-1-pakket van Ziggo en mijn instant (?) vertalingen te laten uitvoeren door Babylon.com. Wat een armoe.
De combinatie van de Nick Drake-song en de cabrio-commercial van VW was een mooi voorbeeld hoe creativiteit en commercie elkaar kunnen versterken. Maar we leven in een uitgebeende tijd waarin alles for free moet zijn, en dus worden ook de commercials steeds armetieriger. Ik bedenk dat een verbod op ‘gratis’ de wereld overzichtelijker en aangenamer zou maken, maar realiseer me dan dat ik dit stukje schrijf voor een gratis blad.
Eerst op vakantie dan maar.
WIDO SMEETS