Wido Smeets en Leon Verdonschot wisselen van gedachten over voorkeuren en ervaringen in de popmuziek. “Is popmuziek alleen de moeite waard als die afkomstig is van een dit jaar verschenen Plaat van hippe twintigers?”

Facebook, altijd leuk: “Wanneer stopt de hoofdredacteur met het schrijven over popmuziek? Zijn platenkoffer uit 1844 is inmiddels wel besproken.”

Aldus de reactie (die geen bijval kreeg) op mijn stukje in deze rubriek van vorige maand. Dat ging over REM, maar eigenlijk ook weer niet. Ik gebruikte een nummer van REM als voorbeeld voor mijn stelling dat muziek meer losmaakt dan andere kunstvormen, zoals beeldende kunst of literatuur. Bij mij, als gebruiker, maar maar ook bij veel makers. Ik zou de kunstenaars, schrijvers en regisseurs die liever muzikant waren geworden niet de kost willen geven.

Dat had de bezwaarmaker er niet uitgehaald. Geeft niet. Omdat ik hem persoonlijk ken, vroeg ik hem (per mail) hoe het toch komt, dat iets dat niet van vandaag of gisteren is, niet deugt? Zijn reactie was geen antwoord, maar een nogal dwingend advies. “Als je niks geeft om popmuziek – sinds 1988 – schrijf er dan niet over.”

De premisse klopt niet, zo is het grootste deel van mijn platenverzameling van na 1988, maar het jaartal is vast ironisch bedoeld. Wat hij wil zeggen is dat ik wel over oude-lullenmuziek schrijf, en niet over hip-hipper-hipst, over obscure indie-bands en fantastische singer-songwriters die we na een album alweer vergeten zijn.

Schrijf over het hier en nu, of schrijf niet. Dat was de boodschap.

Voor mijn gevoel heb ik het op deze plek vooral over ervaringen en overpeinzingen. Muzikanten en bands fungeren als illustratie. Zoals, ik heb het even opgezocht, Iron Maiden, U2, de Stones, Michael Jackson, Beyoncé, Donald Fagen, Radiohead, The National, Elton John, Wilko Johnson, Tindersticks, John Cale. En REM dus.

Geen jonkies meer, de meesten, toch is het geen beroerd rijtje. Deugen ze niet omdat ze vóór 1988 al mooie muziek maakten? Is popmuziek alleen de moeite waard als die afkomstig is van een dit jaar verschenen plaat van hippe twintigers? Interessante stelling. Geldt die restrictie elders ook? Bij schrijvers, kunstenaars, regisseurs, fotografen en ontwerpers?

WIDO SMEETS

Ik zag het berichtje, ironisch genoeg geschreven door een journalist die schrijft voor een muziekblad dat is vernoemd naar de plek waar een belangrijk deel van de daar behandelde artiesten inmiddels verblijft – de hemel.

Het is met popmuziek niet heel veel anders als met het leven zelf: nostalgie ligt op de loer, de hang naar het verleden wordt groter omdat er simpelweg meer verleden ís. Daarnaast maken jeugdervaringen nou eenmaal veel indruk: ik weet zeker dat jij je eerste plaat herinnert, en je eerste concert. Maar niet je twaalfde cd, of je veertiende festival. Zoals je ook je eerste vriendinnetje nooit zult vergeten, maar je achttiende one night stand wel. Het is ook niet erg, volgens mij, zolang muziekliefde en nostalgie maar niet volledig samenvallen. Bij mensen die een verhandeling over popmuziek beginnen met de opmerking dat er “tegenwoordig” geen “echte muziek” meer wordt gemaakt, haak ik af voor ze die zin hebben afgerond. Het is aantoonbaar gelul, alleen heb ik geen zin om het aan te tonen.

Even vermoeiend zijn de popsnobs die alleen maar zijn geïnteresseerd in artiesten die gisteren nog niet bestonden, ook omdat hun desinteresse in diezelfde artiesten alweer begint bij diens tweede album: “Ik vond ze beter toen ze nog slecht waren.”

Ik hou van lange termijnrelaties met artiesten, net als met mensen. Ook hier gaat de vergelijking met het leven zelf op: je hebt mensen die na hun puberteit geen vrienden meer maken, en je hebt mensen die na iedere verhuizing nooit meer omkijken naar hun oude vrienden. Met beide heb ik niet zo veel. Het negeren van verleden en toekomst holt het heden uit – ook in de liefde voor muziek.

Overigens was 1988 een mooi muziekjaar, met zowel Rattle and Hum, It Takes a Nation of Millions to Hold Us Back, het debuut van Tracy Chapman, en Vivid van Living Coulour.

Weet je wat trouwens ook geweldige albums zijn? De nieuwe van Against Me!, Typhoon en The Gaslight Anthem. Uit 2014.

LEON VERDONSCHOT