Kijk, als nu Hans Teeuwen en Theo Maassen óók nog eens Limburgers waren geweest, dan had ik het verrekt spijtig gevonden dat er niet zoiets bestond als een Groothertogdom Limburg. Maar nee, die komen dan uit Brabant. Jammer toch. Het waren waardige afstammelingen geweest van wat zondermeer de rijkste, de warmste, de gekste, zeg maar gerust de beste Verenigde Provincie aller provinciën zou zijn geweest.
Maar goed, je hoort me niet klagen. Ook zonder Hans en Theo is het een bijzonder leuk gebied om in te wonen en te werken. Zelfs nu ze vooralsnog niet samen horen, hebben beide Limburgen dat je ne sais quoi dat de andere deelstaatjes niet hebben. Maar het blijft toch altijd dat tikkeltje spijtig dat die grens er tussendoor loopt, Schengen-verdrag of niet. D’r zijn immers die landen nog, weet je. Toegegeven, d’r zijn ergere landen. Tsjaad, Bangladesh, Benin. Duitsland ook. Dus qua host countries voor de beide Limburgen vallen België en Nederland geweldig mee.
Ik bedoel, het hadden ook geweldig vervelende landen kunnen zijn waar we destijds aan toegewezen werden. Of hele corrupte, stoute, ongezellige landen. Ja, België is een beetje corrupt (plus onprofessioneel, slechtgerund, beetje viezig, slechts in beperkte mate ambitieus, bijna armlastig en al helemaal wetteloos), maar het compenseert dat door reuzengezellig te zijn en zeker niet vervelend. En Nederland is ietwat stout, maar toch al weer veel minder dan in de jaren zeventig, vind ik. Nee, we hadden het slechter kunnen treffen op dat vlak. De beide Limburgen mogen dan uiteengerukte weeskinderen zijn, ze hebben tenminste lieve pleegouders gekregen.
En toch trekt de toenadering. Het gevoel is nooit geheel afwezig geweest: de zachte indruk dat er meer had ingezeten. Je mag zo naar het schijnt niet denken in een era waarin we één groot gezamenlijk Europa dienen na te streven, maar toch sluimert al honderdzeventig jaar de vraag: hoe zou het zijn mocht dat ene über-Limburg er zijn? Ik zal het u zeggen. Het zou hetzelfde zijn als nu. Op links en rechts een klein verschilletje na. Laat nu net die verschilletjes de zaak spannend maken.
Zo zou het Groothertogdom Limburg naast een Groothertog (de keuze zou gaan tussen Steve Stevaert en André Rieu) een rivier hebben. De Maas. Die ligt er nu ook wel, maar een grensrivier is geen échte stroom. Een rivier van enige importantie dient midden in de natie te vloeien, en precies dat zou in de virtuele visie van een mega-Limburg het geval zijn. De Maas als levensader, aorta en tevens slokdarm van een welvarend autonoom gebied. Met op beide oevers dus Limburgers, zo’n twee miljoen in totaal. Kijk, dat tikt toch al aan, zelfs in een Europa met superstaten. Het Groothertogdom Limburg laat, om maar iets te zeggen, Luxemburg al helemaal achter zich. Qua aantal inwoners, en al helemaal qua rivier. Ik vermoed zowaar dat zelfs Denemarken dient uit te kijken, mocht het ooit zover komen.
Ja, ik voel het alreeds. Dat Groot-Limburg zou binnen de kortste keren méér willen. Meer rivieren en meer speelruimte. En voor je ’t weet wordt het Ruhgebied stormenderhand ingenomen, en zo richting Rijn. Kortom, laat het maar mooi zijn zoals het is. Het is mooi, het is wat het is.
Stijn Meuris is journalist, programmamaker en zanger van de Vlaamstalige band Monza.
