Bezoekers van het Centre Céramique hebben vele gezichten: van Filippijnse immigrant tot Limburgse moeder. “De bibliotheek is erg belangrijk voor mijn integratie.”

In een hoek op de derde verdieping zit een jonge vrouw verdiept in haar studieboeken. Oordoppen in om zich af te sluiten van haar omgeving. Laura Croze is een 21-jarige Française, ze studeert rechten in Maastricht. Tijdens stressvolle periodes, als er tentamens aankomen dus, zit ze soms drie keer per week in Centre Céramique. “Als het kan elke keer op een andere plek, op een andere verdieping. Voor de afwisseling,” zegt Croze.

Ze geniet van de melange aan mensen die ze voorbij ziet komen tijdens zo’n dag studeren. De bibliotheek in Centre Céramique wint het qua studieplek zowel van haar eigen huis als van de universiteitsbibliotheek, waar volgens haar te veel stress is. “Ter afleiding neem ik af en toe pauze in het parkje aan de Maas of bezoek ik een tentoonstelling,” aldus Croze. Maar genoeg gepraat, ze moet verder, en duikt weer in de boeken.

Op de afdeling studieboeken loopt een vrouw met een met boeken gevuld Albert Heijn-mandje. Wat brengt haar in het Centre Céramique? “Boeken lenen en terugbrengen, meer niet,” vertelt Annelies Verlinden (58). Ze is geïnteresseerd in boeken over stervensbegeleiding en spiritual coaching. Verlinden werkt in de ouderenzorg en doet er een opleiding natuurgeneeskunde naast.

Elke drie weken rijdt ze van haar woonplaats Grathem in Midden-Limburg naar Maastricht om boeken te lenen. “Vroeger woonde ik in Gulpen, maar ondanks de verhuizing ga ik nog steeds het liefst naar de bieb in Maastricht.” Verlinden lijkt iemand die op haar rust is gesteld, is het Centre Céramique niet te druk, met een koffiehoek, leestafels en tentoonstellingen? “Integendeel, ik heb geen last van het ruime aanbod.” Een enkele keer drinkt ze wat bij het koffietentje op de eerste verdieping, “maar alleen als ik erge dorst heb.”

In het souterrain van Centre Céramique, waar onder meer de dvd’s en kinderboeken staan, zit Noreen de Justo te lezen aan een tafel. Met een half oog houdt ze haar ronddwalende dochter Toni in de gaten. De Justo is een 37-jarige Filippijnse die acht maanden geleden haar baan als onderwijzeres opgaf om in Maastricht te gaan wonen. Haar partner, geboren in Landgraaf, is psycholoog bij de Mondriaan-kliniek in Heerlen.

“De bibliotheek is erg belangrijk, ze helpt me bij het integreren,” zegt De Justo. Haar grootste strijd is het onder de knie krijgen van de Nederlandse taal. Ze volgt een – verplichte – inburgeringcursus en loopt stage bij de basisschool van haar dochter, waar ze klassenassistent is.

Normaal leest Noreen vooral Engelstalige boeken, van Robert Ludlum en John Grisham bijvoorbeeld, maar die zijn nu verboden terrein: ze staat zichzelf alleen nog boeken over Nederlandse grammatica toe. Af en toe gooit ze er een Nederlands woord tussendoor: ‘samenwonen’, ‘basisschool’, of ‘inburgeringcursus’, maar vooralsnog is Engels de voertaal. Thuis probeert ze zoveel mogelijk Nederlandstalige tv-programma’s zoals Klokhuis en Jeugdjournaal te kijken, “until I get hoofdpijn.”