In 2012 bracht het Nationale Toneel een theaterbewerking van de tv-serie De Prooi, over de opkomst en ondergang van de fusiebank ABN AMRO. Dit voorjaar ging de theaterversie van de populaire Deense tv-serie Borgen in première bij het Noord Nederlands Toneel (NNT). Ook producent Tourneetheater sleept een wereldpremière op het droge: de theaterbewerking van Intouchables. Theater speelt succesvolle tv en film, in plaats van ogekeerd. Een nieuwe trend?
Acteur Huub Stapel toert dezer dagen langs de theaters met een onemanshow over de liefde. Verhalen over de onhandigheden en ongemakken tussen mannen en vrouwen; over de valkuilen waar Huub zelf ook menigmaal in terecht is gekomen. Of hij er iets voor voelde om te spelen in een theaterbewerking van de film Intouchables, vroeg zijn producent. Stapel reageerde verbaasd. De film was toch al gebaseerd op een toneelstuk? Niet dus. De gehandicapte Fransman Philippe Pozzo di Borgo schreef een autobiografie als een soort eerbetoon aan zijn Marokkaanse buddy, Le Second Souffle getiteld. Vervolgens kwam er een documentaire over het illustere tweetal, daarna pas volgde de film. Dat wist Stapel allemaal niet, zelfs niet dat de film op de werkelijkheid was gestoeld. Het theatrale gehalte van de film bracht hem tot deze inschatting.
Is het slim om een kaskraker als Intouchables te vertheateren? Commercieel ongetwijfeld, de film trok 1,2 miljoen bezoekers, en zeker omdat producent Tourneetheater straks de wereldpremière van de theaterversie mag presenteren.
Maar artistiek? Heel veel mag het stuk niet afwijken van de film. Dat is juridisch vastgelegd. Het verhaal gaat over een verlamde aristocraat man die een buddy zoekt. De sollicitanten zijn allemaal gekwalificeerd maar hij voorziet een leven als plant. Dan komt Driss die vooral een bewijs van sollicitatie komt ophalen. Philippe daagt hem uit en dienaar Driss wordt een vriend.
In het theaterstuk blijft Philippe Philippe en dienaar Driss is donker. Stapel weet ook wel dat zijn rol van Philippe (Cyril Guds speelt Driss) vergeleken zal worden met die van acteur François Cluzet. “En we kunnen nu eenmaal niet met een Maserati het toneel opscheuren”, zegt Stapel via de telefoon terwijl hij thuis in Amsterdam de was strijkt. Hij wil maar zeggen dat de tekst goed moet zijn, en de eerste versie die hij onder ogen heeft gekregen was al goed genoeg, en dat hij een voortreffelijke voorstelling neer moet zetten. Maar zou het artistiek niet veel interessanter zijn om de boel om te gooien? Het verhaal naar eigen hand te zetten? Dat vindt Stapel dus onzin. Martin Bril stelde ooit voor om een film om het personage van politicus Ed van Tijn in een film door een neger te laten spelen. Hij bedoelt maar.
Op de eerste persfoto’s zit Stapel in een rolstoel. Je ziet Philippe uit de film. Zit dat personage Philippe hem dan totaal niet in de weg? In het geheel niet dus. Er zit Stapel helemaal niets in de weg. Want acteren is niet naspelen. En het theaterstuk zal op zichzelf staan, al blijft het filmverhaal intact. En trouwens, hij denkt dat tegen de tijd dat het spel op de wagen is – in januari volgend jaar- de film al lang weer van ons netvlies is verdwenen. Zou het?
Foto: Janita Sassen
