De Berlijnse Muur 1969-1972
In 1969 reed ik naar West-Berlijn omdat ik gevraagd was om professor aan de Hochschule der Künste te worden. Eenmaal in het stadscentrum, voelde ik een trage, pulserende vibratie, alsof een stekker in het stopcontact werd geplugd, maar zonder de aanwezigheid van een apparaat om de stroom te geleiden. Op weg naar de universiteit stuitte ik plotseling op de Berlijnse Muur ter hoogte van de Brandenburgse Poort. Lopend langs de muur realiseerde ik me dat de vibratie die ik eerder had gevoeld in deze stad, misschien de energie was die hier de afgelopen acht jaar opgesloten was. In andere grote steden zorgen talloze brede straten en avenues voor een constante stroom energie die de stad binnenkomt en weer verlaat. Berlijn, een eiland binnen de DDR, was enkel via een paar overvolle snelwegen verbonden met West-Duitsland. De straten hielden een buitensporige hoeveelheid pulserende energie vast. Er hing elektriciteit in de lucht. Als een magneet trok de Muur me aan, twintig jaar lang, meerdere keren per maand als ik de universiteit bezocht. Ik besloot de Muur in zijn geheel te fotograferen, beginnend vanaf de meest zuidoostelijke punt en dan noordwestwaarts. Ik fotografeerde rechts, links en naar het midden en reed dan een paar blokken verder naar een nieuwe positie. Na enkele maanden en meer dan 550 foto’s had ik het idee dat ik het grootste gedeelte van bewoonde wereld langs de Muur in kaart had gebracht. S.Tajiri 2005.
Uit: ‘The Berlin Wall’ van Shinkichi Tajiri, 2009 ISBN No. 90-809629-1-0