‘Veel mensen met een fulltime baan komen amper rond en betalen belasting over elke euro die ze met werken verdienen. Als politici hun werk niet doen en niet herverdelen, dan moet ik mijn rijkdom zelf herverdelen.’ Met deze toelichting schonk de Oostenrijkse Marlene Engelhorn (31) vorige week 25 miljoen euro aan de samenleving. Het geld is afkomstig uit de erfenis van haar grootmoeder. Voor de bestemming ervan benoemt Engelhorn een Goede Raad voor Herverdeling met mensen uit alle lagen van de bevolking.In de pers ging de meeste aandacht naar de tweede zin van haar uitleg. Sneren naar politici, dat lezen de mensen graag. Fundamenteler is Engelhorns systeemkritiek, in de eerste zin, op te delen in drie stellingen:  

  1. ‘Mensen met een fulltime baan komen amper nog rond’. Ze bedoelt: mensen worden uitgebuit.  
  2. ‘Ze betalen belasting over elke euro…’ Ze bedoelt: de anderen betalen géén belasting over elke euro. Iedereen kent ze, niemand grijpt in. 
  3. ‘…die ze met werken verdienen’. Ze bedoelt: de anderen verdienen hun geld zónder te werken. Iedereen kent ze, niemand grijpt in.

Marlene Engelhorn, een nakomelinge van BASF-oprichter Friedrich Engelhorn, klinkt als een good old marxiste. Haar oproep aan de regering – ‘Voor mijn erfenis heb ik geen dag gewerkt en ik betaal er geen cent voor. Laat me eindelijk belasting betalen!’ – haalde niets uit. Toen bedacht ze haar DIY-actie. Een hoogleraar filantropie noemde de door Marlene Engelhorn in het leven geroepen Goede Raad voor Herverdeling ‘een interessante manier om te laten zien hoe de democratie zou moeten werken.’ Vrij vertaald: vroeger noemden we zo’n raad simpelweg kabinet.