Als kind liep ik ‘s avonds in het donker met vriendjes speurtochten waarbij we één rechte lijn op papier hadden staan, met daaraan links en rechts korte streepjes, welke op afslagen of kruispunten duidden die we over moesten slaan. Beetje puzzelen dus.
De start vond ik altijd fantastisch. Geen idee waarheen de route ons zou brengen. In mijn hoofd bracht de puur abstracte tekening me voorbij de dorpsgrenzen naar ver gelegen oorden. Geheel vertrouwende op de “kaart” was het volkomen veilig om ook te gaan waar ik nimmer was.
Ruim een decennium geleden maakte ik series schilderijen waarbij ik achteraf mijn gelopen routes vertaalde in lijnen. Onderweg kwam ik van alles tegen, maar het meeste kwam pas binnen toen het op atelier beetje bij beetje op het doek verscheen. De mooiste tochten maak ik voor en na de wandeling.
Wandeling (I), 2010, olie-stoffeernagels-katoen, 30-39,5 cm
