Vijf verdiepingen telt Cube design museum in Kerkrade, elke etage heeft een eigen beleving. Wie zijn de bezoekers en wat vinden ze ervan? “Kannibalisme krijgt zo een geheel nieuwe betekenis.” Door Emile Hollman

Op een krukje in de hoek van de vierde verdieping van Cube is Suus Eggen neergestreken. “Ik ben bijna tachtig”, verontschuldigt ze zich voor haar pauze. Die we trouwens niet verkeerd moeten begrijpen want ze vermaakt zich uitstekend. “Ik dacht dat design altijd over kleding ging, maar als ik zie waar die jonge mensen allemaal mee bezig zijn! In één woord adembenemend. Moet je je voorstellen, straks kun je een nieuwe neus uitprinten of je eigen stoel.”

Suus Eggen komt uit Den Bosch. Met haar dochter Marjo uit Maastricht had ze een feestje in de buurt en besloten een kijkje te nemen bij Cube. Ze hebben net de tentoonstelling 3D-Print NOW gezien. Waar inderdaad wordt uitgelegd dat de wetenschap hard op weg is om oren en neuzen uit stamcellen te printen. Suus Eggen slaat een paaltje. En wel op 21 juli 1969 als Apollo 11 op de maan landt. Ze roept de pas overleden Chriet Titulaer in herinnering die de eerste stappen van Neil Armstrong becommentarieerde. Nederland keek, gekluisterd aan de zwart-wit tv, ademloos toe. En zie wat al die jonge mensen in de tussentijd voor elkaar hebben gekregen. Dan zwijgt ze nog maar over de computer – die ze trouwens een moeilijk ding vindt. “Nu ik het hier heb gezien, kan ik pas geloven dat het waar ze is wat ze zeggen over de nieuwste ontwikkelingen.” Niet dat ze alles even fantastisch vindt. Neem de filmbeelden van kabbelende riviertjes en wuivende bloemenweiden met ambient muziek eronder die zo weldadig blijken voor dementerende ouderen. “Je kunt ook een natuurfilm bij de EO opzetten hoor.”

Dochter Marjo heeft de kunstacademie in Maastricht gedaan en hoewel ze van kunst niet haar professie heeft gemaakt, zegt ze wel dat de opleiding haar vatbaar heeft gemaakt voor de schoonheid van de kunsten. En tja, daar staan ze dan voor het olieverfschilderij Rough Sea, Normandy van Claude Monet uit 1883 dat bij nader inzien geprint blijkt en nauwelijks van het origineel te onderscheiden. Dat beweert althans het onderschrift. Zelfs het reliëf in de verf lijkt te kloppen en je mag er nog met je vingers aankomen ook. Suus spreekt van een revolutie. Marjo kan zich voorstellen dat schilders zich ook wel bedreigd kunnen voelen door deze ontwikkeling. Als er zo gemakkelijk gekopieerd kan worden.

Jos en Marjon Wolswijk kwamen vanuit Maastricht naar Cube voor de presentatie over 3D-printen. Jos overweegt om zelf zo’n printer aan te schaffen dus is het handig om te zien welke mogelijkheden zo’n ding heeft. Hij voelt zich nu gesterkt om tot aanschaf over te gaan. We lopen elkaar tegen het lijf op de eerste verdieping waar onder de titel What is design? een introductie op het thema wordt gegeven. Die doen ze dan maar als afsluiting. Met een beetje algemene kennis weet je toch al veel, vindt Jos, maar er blijft genoeg over om te ontdekken. Zo wisten ze niet dat de firma Colgate zich ooit begaf in de voedingsmiddelenindustrie, want, zo was de gedachte, als je voedsel van het merk Colgate had gegeten, dan poetste je je tanden daarna uiteraard ook met Colgate. Het bleek een dure misvatting.

Na vier verdiepingen Cube vragen de Maastrichtse studenten Lena Schulz (24) en Jelmer Kingma (23) zich af waarom een designmuseum in Kerkrade ligt, en niet in Eindhoven. Die stad heeft zijn kans door onderling gekissebis laten lopen, maar dat weten ze niet. Jelmer is vooral onder de indruk is van het uit 4460 geprinte kunststofstenen bestaande paviljoen van ontwerper Michiel van der Kley. De stenen zijn namelijk uitgeprint door evenzoveel mensen, verspreid over de hele wereld, die beschikken over een 3D-printer. “Zij hebben letterlijk hun steentje bijgedragen om dit mogelijk te maken. In theorie zou je zoiets ook kunnen toepassen bij armoedebestrijding.”

Intussen heeft Lena een ontdekking gedaan in de expositie Showroom Limburg. De waterflesjes met filter genaamd Bobble kende ze al – een poging om iets doen tegen al dat wegwerp plastic – maar dat die flesjes ontworpen zijn door een Maastrichtenaar, daar hoort ze van op. Ontwerper Bart Ruijpers ging in 2005 voor Karim Rashid werken in New York die onder andere ontwerpt voor Pepsi, Samsung en Tropicana. Sinds kort is Ruijpers vicepresident van bureau Design & Branding. Van de Bobble-flesjes zijn er sinds 2010 wereldlijd zo’n 25 miljoen verkocht.

Trix (71) en Jan Borsje (76) uit Capelle aan den IJssel kamperen bij Sittard en hebben lovende woorden voor de presentaties bij Cube. Al vinden ze het op de eerste afdeling wel wat donker. Met name de ontwikkelingen op het gebied van kweekvlees op de tweede verdieping onder de titel Meat the Future vinden ze machtig interessant. Als je via stamcellen je eigen vlees kunt kweken en je dat door je geliefde laat opeten, dan krijgt kannibalisme wel een hele nieuwe betekenis, lacht Jan Borsje.

Uit het gastenboek blijkt dat de tentoonstelling over het kweekvlees veel reacties oproept. Naar verwachting is de ontwikkeling van het spul rond 2028 zover dat het betaalbaar is en op het menu kan prijken. Vegetariërs blijven natuurlijk vegetariërs, een enkeling steekt zijn tong uit naar boeren, en de grappen zijn niet van de lucht natuurlijk. ‘Wat is de toekomst van de barbecue? Geen rook?’ ‘Dodo-nuggets op de kaart? Een kansrijke ontwikkeling; proef de 16e eeuw!”

Jeffrey Heiligers
Posture
Posture is een op maat gemaakt kledingstuk dat de gebruiker stimuleert rechtop te zitten. Handig wanneer je teveel achter een bureau zit. Tegelijk wil ontwerper Jeffrey Heiligers (Voerendaal 1988) het negatieve imago van een ouder wordende bevolking omzetten naar een imago van, actieve en gezonde mensen. Wanneer de gebruiker van Posture in een onjuiste
houding zit, wordt hij of zij eraan herinnerd om rechtop te gaan zitten.