Fabre en Ford
1. Het is dus niet zo dat de kunst wordt doodgezwegen, hé, dezer dagen. Kunstenmaker Jan Fabre gooide tijdens een performance op de trappen van het Antwerpse stadhuis katjes in de lucht. Ze kwamen ietwat onzacht neer, het gezegde dat katten altijd op hun poten terecht komen, klopt dus niet helemaal. Maar er was, naar verluidt, medische assistentie.
Desondanks stuurden tienduizenden Vlaamse geestverwanten van Dion Graus haatmails naar Fabre, zijn medewerkers werden met de dood bedreigd. Fabre zelf daarover in De Standaard: “Ford Genk is gesloten, duizenden mensen staan op straat. Ze kregen op Facebook 500 steunbetuigingen, wij kregen 28.000 haatmails. Kunnen al die mensen hun energie niet in een beter doel steken?”
***
Hartstilstand
4. In maart vorig jaar zagen we in de Amsterdamse Stadsschouwburg Ludwig II, toneelstuk naar de film van Visconti, uitgevoerd door de Münchner Kammerspiele, in de regie van Ivo van Hove. In de hoofdrol Jeroen Willems, die drie uur lang onafgebroken op he toneel stond. Het was een onvergetelijke toneelavond, bepaald niet door de wat formele Duitse cast, maar door de tomeloze Willems die weer eens de meest duistere kanten van zijn acteervermogen opzocht. Het was zijn laatste grote toneelrol, misschien wel zijn grootste.
‘Jeroen Willems (1962-2012) was de grootste’ kopte NRC Handelsblad op de voorpagina toen hij begin vorige maand overleed aan een hartstilstand. Dat was geen woord te veel. Waar succesvolle Nederlands acteurs en actrices vaak op zoek gaan naar open doekjes dan wel vervallen in maniertjes en schmieren, bleef Willems voortdurend twijfelen – en werd zo met de jaren beter. Daar moeten we het mee doen, nu hij er niet meer is. En met de herinnering aan die historische avond in de Amsterdamse Stadsschouwburg, 16 maart 2012.
*****
Doodslag
5. “Voetbal is een spiegel van de samenleving”, zegt voorzitter Sepp Blatter van de internationale voetbalbond FIFA. Dat hoorden we vaker, de afgelopen dagen, nadat een grensrechter in Almere door een groepje B-spelers van 15, 16 jaar is doodgetrapt, dat het geen probleem van het voetbal is, maar van de maatschappij. Als dat zo is, waarom is er in sporten als atletiek, handbal, tafeltennis, rugby en noem ze allemaal maar op, nooit sprake van molest en doodslag?
*****
WC-eend
7. De Maastrichtse horeca is toonaangevend, kopt De Limburger. Dat is verrassend nieuws, we wisten van niets! Aha, lezen we even later, die wetenschap komt uit Maastrichtse koker, beter gezegd uit die van de lokale horeca zelf.
Zo gaat dat, de slager keurt weer eens zijn eigen vlees. Of, wat eigentijdser: ‘wij van WC-eend adviseren WC-eend’.
*****
Burn-out
8. Stel je voor, je bent acteur of actrice bij Toneelgroep Amsterdam en regisseur Ivo van Hove wil twee stukken van Ingmar Bergman op het repertoire te zetten. Wat doe je? Een burn-out simuleren? Een plotse wereldreis aankondigen? Gijs Scholten van Aschat, Marieke Heebink en Karina Smulders houden niet van smoesjes en zetten hun tanden erin. Begin december speelden ze de stukken (wereldpremière!) in Luik. Eerst Na de repetitie en na de pauze Persona.
Hoe het uitpakte?
Met Ivo van Hove is het nooit een zesje, eerder een acht of een vier. Welnu, voor de pauze was het, met dank aan Scholten van Aschat een acht, na de pauze was het een vier. Nou vooruit, een klein zesje dan, vanwege de prachtige scenografie van Jan Versweyveld. Al dat water! We dachten aan Olafur Eliasson, aan Peter Weirs The Truman Show, aan het Griekse paviljoen op de Biënnale van Venetië vorig jaar. Wat zou Ivo zijn zonder Jan?
*****
Huilende Johannes 
17. Johannes Bultrug had zijn navigatie even uitstaan en strandde op een Nederlands Waddenstrand. Johannes huilde bij al dat ongerief, en heel het land pinkte een traantje mee. De beloofde pogingen om de walvis bij vloed vlot te trekken, mislukten. Wegens materiaalpech, meldde de Partij voor de Dieren, die nog net geen vervroegde verkiezingen uitschreef.
In De Volkskrant voorspelde columnist Bert Wagendorp dat het hysterisch landje aan de Noordzee nu wel klaar was voor een Stille Tocht. Amper een dag later ontkende een van de reddings-organisaties dat daar sprake van zou zijn.
Vervolgens waren er beschuldigingen over en weer dat die redding niet zo serieus was. Een opgezette Johannes zou immers niet misstaan in natuurmuseum Naturalis. ‘Belangenverstrengeling!’, werd er geroepen – Jos van Rey moet zich beledigd hebben gevoeld. Intussen was Johannes opgehouden met huilen, en kon zijn grote bolle lijf door belanghebbenden worden verkaveld.
Misschien is Johannes Bultrug wel een passende naam voor een nieuw merk levertraan. Daar moesten we vroeger ook altijd zo van huilen.
En waar we met zijn allen niet eens aan hebben gedacht: in vroeger tijden was een aangespoelde walvis brenger van onheil. Wat u zegt: ook dat nog!
