Amalia
4. Goed, we waren dus een weekje weg om gevrijwaard te blijven van de nationale haringparty bij het aantreden van de nieuwe koning. We hadden nu eenmaal geen trek in vier talkshows per avond om te worden bijgekletst over het koninklijk huis zonder dat die ene vraag werd gesteld: wie is er anno 2013 nog gediend met deze poppenkast, behalve de hoofdrolspelende poppen zelf?
Wat we ook niet wilden weten: hoe het interview met het koningspaar door de monarcho-logen werd geanalyseerd. En hoe het zou vallen dat we nu een koning hebben die het als een uitdaging ziet om als lintenknipper door het leven te gaan.
Toch lazen we zelfs in het buitenland de van Argentijnse ongeduld getuigende vraag van prinses Amalia aan haar vader: hoe lang denk jíj het op de troon uit te houden?
Enfin, het hielp natuurlijk allemaal voor geen meter. De strategische act van haar ouders om (ondanks een belastingvrij inkomen van zes miljoen euro en een toppositie op de ranglijst van de rijksten der aarde) te doen alsof ze nog gewoner zijn dan… eh, u en ik, mag als geslaagd worden beschouwd. Volgens de buitenlandse kranten dan.
Daar lazen we ook hoe in de marge van het feest een Republikein en een anti-monarchistische studente door de politie preventief werd opgepakt wegens staatsgevaarlijk. Later bleken falende portofoons van agenten de oorzaak van deze misser waarvoor burgemeester Eberhard van der Laan (leuke vrouw heeft ‘ie trouwens) tot in den treure zijn excuses heeft aangeboden. Zou die Eberhard dat nu écht geloven, dat van die portofoons?
Tommy
6. Rivaal Oek de Jong wijst hem vooraf al aan als gedoodverfde winnaar, en het komt uit: Tommy Wieringa wint de Libris Literatuurprijs met Dit zijn de namen. We moeten, ook vooraf, onmiddellijk denken aan dat interview met De Jong van een paar maanden eerder waarin deze bezwaar maakt tegen de neiging van steeds meer Nederlandse schrijvers om hun boeken van een internationaal decor te voorzien.
We vonden dat toen niet zo’n sterk verhaal. De Libris-winnaar van vorig jaar bijvoorbeeld, Het voorseizoen van David Pefko, is een flonkerend boek waar Nederland niet eens in voorkomt. Ook Wieringa zoekt het vaak ver van huis en haard, en slaagt daarin meestal met vlag en wimpel.
Ironisch genoeg vinden we zijn nu bekroonde boek niet zijn sterkste, juist vanwege dat globalistische. Dit zijn de namen is een nogal geconstrueerde roman die zich afspeelt aan de rafelranden van het oude Europa, een ideeënroman ook die wat ons betreft maar niet tot leven wil komen – of waren we als lezer gewoon een dagje uit vorm? Gelukkig is het stilistisch wel van het vertrouwde Wieringa-niveau; de prijs zij hem, vanwege de voorgangers Joe Speedboot en Caesarion, sowieso gegund. Natuurlijk had hij de Libris-prijs al in 2006 moeten winnen, met Joe Speedboot.
Toen ging de prijs tot veler verrassing, en teleurstelling, naar Waar was je nou van K. Schippers. Een boek dat weinigen zich nog zullen herinneren. Het lot van wel meer Libris-winnaars trouwens.
Zoek
14. Amper een week zijn ze kwijt nu, de broertjes Ruben en Julian. De politie doet zoals gebruikelijk onderzoek, door het hele land worden sporen nagetrokken en zoekacties opgezet. Het is niet genoeg, in dit land is het nooit genoeg. Een eigenares van een hondentrimsalon zet via Facebook een eigen zoekactie op touw en vindt honderden medestanders. Ze struinen stad, land en vooral bossen af, en vinden daar van alles – behalve Ruben en Julian. Tips gaan niet langer naar de politie, maar naar deze in snowboots en Jack Wolfskin-coats gehulde, door facebook en twitter aangestuurde volksmilitie.
De hondenknipster heeft ook paragnosten in de arm genomen, dus ze zoeken vooral in de buurt waar de vader van Ruben en Julian na zijn zelfmoord werd gevonden. Niet dat de kinderen daar zouden liggen, maar omdat de leden van de militie er beter kunnen ‘invoelen’. Verder voelen de paragnosten aan de vibes dat de dode vader vanuit zijn nieuwe verblijfplaats niet meewerkt.
En dus walsen ze in gesloten linies de flora van het ene natuurgebied na het andere plat, de aldaar woonachtige fauna, vaak met piepjonge gezinnetjes, gestaag voor zich uit jagend. Politie en natuurbescherming hebben het inmiddels helemaal gehad met de actie, maar het hart van Nederland kijkt goedkeurend toe wanneer de militieleden voor de camera’s uitgebreid verslag uitbrengen.
Vliegveld
17. Vliegveld Beek, officieel Maastricht Aachen Airport, maar door de provinciale uitstraling worden we altijd een beetje lacherig van die naam, enfin vliegveld Beek dus, heeft de afgelopen jaren tien miljoen euro aan subsidie oneigenlijk gebruikt. In rond Nederlands: gesjoemeld. Vliegveldbaas Jan Tindemans gebruikte de provinciesteun om er exploitatietekorten mee te verzachten en om er aandelen mee te kopen in het aanpalende bedrijventerrein, kantoren en een hotel. Investeringen die op zijn zachtst gezegd niet zo goed hebben uitgekapt, zo heeft de milde schenker nu zelf geconstateerd. Ze hebben er bij de provincie, to put it mildly, niet echt bovenop gezeten, al die jaren.
Als je zoiets leest, denk je: ai, nu wordt de verantwoordelijke vast op het matje geroepen, misschien wel ontslagen of vervolgd. Weten wij veel. Nee dus, zo gaat dat niet in Limburg. Tindemans vraagt juist éxtra subsidie om het noodlijdende vliegveldje uit de rode cijfers te tillen. De vliegveldbaas wil nu die verkeerd ingezette subsidies – noemde men dat vroeger niet fraude? – “vrij krijgen” door de belangen in dat vastgoed toch maar van de hand te doen.
Slechte timing, horen we u mompelen, gezien de situatie op die markt. Dat snapt de baas van ‘Beek’ natuurlijk zelf ook, dus die belangen dienen eerst flink te worden afgeboekt. Een verlies dat nog eens boven het jaarlijkse verlies van het vliegveld komt. Reden genoeg voor Tindemans (kind aan huis bij de provincie, waar hij jarenlang gedeputeerde was), om opnieuw steun te vragen. Het ene gat vult het andere, nietwaar.
U denkt: je moet maar durven. En wij denken: bij de provincie zijn ze vast laaiend. Nope. Tindemans kent zijn pappenheimers in het provinciehuis. Hij mag het door de verkoop vrijkomende geld opnieuw in het vliegveld, een privaat bedrijf overigens, investeren. Over vijf jaar horen we hoe dat afliep. Ook het exploitatietekort zal weer keurig worden afgedekt. Anders gaat het zaakje in Beek subiet over de kop. En dat wil toch niemand?
Depot
23. Met het stille vertrek in 2012 van directeur Alexander van Grevenstein van het Bonnefantenmuseum verdween ook zijn idee van een open kunstdepot, een opslag waarin de museumcollectie in wisselende presentaties publiek toegankelijk blijft. Als lichtend voorbeeld gold het Schaulager in Bazel. Hoewel de provincie het bouwplan in 2011 goedkeurde, verdween het vervolgens linea directa in een onderste la. Opgeruimd staat netjes? Vandaag wordt bekend dat Museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam in de tuin een… open kunstdepot gaat aanleggen. Volgens museumdirecteur Sjarel Ex, gisse Zuid-Limburger met een Randstedelijke carrière, is er 45 miljoen euro beschikbaar. Wil iemand het plan van Van Grevenstein, als Maastricht dit najaar de titel Culturele Hoofdstad 2018 in de wacht sleept, weer uit die provinciale la trekken?
