Voor de jaarlijkse Zuiderluchtige Zomerverhalen vroegen we vijf schrijvers om een UKV (Ultra Kort Verhaal) te schrijven over ‘heimwee’. Eén thema, vijf uiteenlopende verhalen van Maria Barnas, Wil Boesten, AHJ Dautzenberg, Roman Helinski en Alma Mathijsen. 

Ik wilde een hond, ik kreeg een vis. Willem noemde ik hem, omdat de jongen op wie ik verliefd op was ook zo heette, en dat toch nooit wat zou worden.

Willem was oranje, net als alle andere goudvissen. Ik liet hem vrij in de bak met water, die mijn moeder al had klaargezet, uit het plastic zakje waarin ik hem kreeg. Toch was er iets anders aan Willem, iets wat hem differentieerde van alle goudvissen. Misschien denkt elk kind met een goudvis dit, ik weet het niet, maar Willem keek me aan, hij keek me echt aan. Als ik voor zijn aquarium (eigenlijk kan ik zijn thuis niet zo noemen, het was letterlijk een grote plastic bak met water en steentjes op de bodem) stond, hield hij zijn ogen op mij gericht. Ook al zwom hij van de ene naar de andere hoek, zijn ogen bleven op mij staan. Alsof hij me iets duidelijk wilde maken.

Dagen gingen voorbij en Willem bleef me doordringend aankijken. Na een week kon ik het niet meer aan, ik ving Willem met een netje en stopte hem in een boterhamzakje met lauw water.

Eenmaal bij de balie van de dierenwinkel hield ik Willem in de lucht.

“Hij mist zijn vrienden”, zei ik.

“Hij mist veel meer dan dat”, zei de man in de witte jas.

Ze wilden hem niet terug nemen, dus liep ik met Willem naar huis. Ik begreep niet wat de man in de witte jas bedoelde, mijn moeder zei dat de vis zijn natuurlijke habitat miste. Toch wist ik zeker dat Willem in de dierenwinkel was geboren. Hoe kon hij dan de rivier missen?

Deze week dacht ik aan Willem, de manier waarop hij me aankeek kan ik nog steeds voor de geest halen. Zijn ogen glanzend en de pupillen wijd.

Erwin Olaf zei eens: “Soms ben ik in mijn eigen huis. Dan zit ik thuis, op mijn bank en dan denk ik: ik wil naar huis.” Misschien was dat het probleem van Willem, misschien kende hij de rivier, ook al was hij er nog nooit geweest. Of misschien wist Willem helemaal van niets. En leed ik namens hem aan heimwee, naar een plek die ik niet ken.

ALMA MATHIJSEN

De eerste roman van Alma Mathijsen (Amsterdam, 1984) verscheen in 2011 en heet Alles is Carmen. Drie jaar later was er de opvolger, De grote goede dingen. Ze treedt regelmatig op en publiceerde o.a. in nrc.next, Mister Motley, Das Magazin en Playboy.