Willemstad

Binnenkort woon ik in Willemstad. Willemstad in Brabant, that is. Ik was verbaasd hoeveel collega’s uit Den Bosch dachten dat ik een huis op Curaçao gekocht had. 

Nee serieus. Ik vroeg me af waar die onbekendheid vandaan kwam. Om te beginnen ligt het vestingstadje bepaald niet midden in Brabant, zo richting Zeeland en op het randje van Zuid-Holland. Maar Bordeaux, Lille en Marseille liggen ook niet in het hart van Frankrijk, en die worden toch echt wel als Franse plaatsen gezien. Zelfs door de mensen in Parijs. Dus misschien moeten we de oorzaak ook ergens anders zoeken. Vanaf het einde van de zestiende eeuw werd Willemstad als garnizoensplaats versterkt om Holland tegen invallende troepen te beschermen. Na de moord op Willem van Oranje werd het stadje herdoopt. Het heette eerst Ruigenhil! 

Ze dachten dat ik een huis op Curaçao had gekocht

De Oranjes betaalden zelfs mee aan de centrale Koepelkerk, die de eerste zelfstandig gebouwde kerk voor de protestantse eredienst in de Nederlanden was. Tja, de redenen voor de wat weerbarstig voelende onbekendheid van de prachtige plaats worden langzaam duidelijk. Een Brabantse stad die zijn belangrijkste gebouwen aan de protestantse Hollanders te danken heeft. Need I say more..? 

Betekent een klein beetje anders zijn al dat deze stad geen plaats verdient in de harten van veel Brabanders? Willemstad is beeldschoon (Heusden is misschien nog mooier, ik weet het), maar het schone beeld voldoet misschien niet aan die van een Brabantse stad, zo aan het water en met Hollandse gebouwen en een protestantse geschiedenis. Maar wat jammer is dat. Niet voor de aanloop in Willemstad, er zijn toeristen genoeg en ik hou van mijn rust, maar wel voor wat we als Brabants zien en wat daarmee echt Brabants zou zijn. 

Veel van wat niet lijkt op wat we verwachten, vaak omdat folders en websites er steeds een eenduidig beeld van schetsen, blijft zo ongezien of belandt in de marge. En die neiging tot eenduidigheid doet afbreuk aan de rijkdom van onszelf en alles om ons heen.