Zachte krachten laten winnen

ik een soort voorgevoel had, veel kunstenaars hebben dat volgens mij. Vroeger wilde ik altijd dronken zijn zoals in Baudelaires gedicht Enivrez-vous. Dronken van wijn of poëzie of deugd of van mijn weelderige wilde waterbloemen. Inmiddels is dat wat verschoven. Er is de laatste tijd weer meer luchthartigheid te zien in mijn werk. Sinds de crisis in de kunst wil ik de wereld verzachten, wil ik relaxen als antwoord op de economische malaise en genieten van wat we allemaal hebben hier in het Westen. Het mag van mij alleen wat beter verdeeld worden. Ik las een prachtig gedicht van Henriette Roland Holst tijdens mijn werkperiode afgelopen zomer in het gastatelier in Zundert, waar Van Gogh is geboren: ‘De zachte krachten zullen zeker winnen in ’t eind / dit hoor ik als een innig fluistren’. Met In de Roos wilde ik een nieuw energiek werk maken. Niet alleen lieve bloemetjes maar ook weer daar tegenin. Als je de wereld wilt verzachten, moet je soms hard optreden en heel duidelijk je grenzen aangeven of voor die zachtheid vechten. No mud, no lotus. Ken je die uitspraak? Geen succes zonder falen. Er zit altijd een soort krachtenspel in mijn werk. Net zoals in het leven en in de geschiedenis heb je eerst een these, dan een antithese en daarna weer een synthese. Echte goede schilderijen en foto’s hebben die drie elementen in zich. Ik wilde eerst een hele grote roos op de muur schilderen, een hele mooie. De these. Om daarna een goede handballer er midden in de roos een zak met verf tegenaan te laten gooien, de antithese, ook als symbool van de tegenkrachten die de cultuur en de kunsten nu te verwerken krijgen. Maar ook omdat ik hoorde dat mensen uit Venlo erg goed zijn in handballen. Dat gooien met zakken verf doen we nu zelf, vanwege die lijfelijke energie wordt het een krachtiger beeld. Ik wil ook teksten in de muurschildering verwerken. Bij literatuur vind ik het belangrijk om de oude geschriften niet alleen te gebruiken, maar er aandacht voor te vragen. Als een soort reclame. Ik gebruik een gedicht van Ferdinand Pessoa waarin de wens om de wereld te verzachten en te genieten van het moment me aansprak. Schilderen op zo’n groot formaat heb ik lang niet meer gedaan. Op de academie maakte ik wel grote doeken. De muur in Venlo is een nieuwe uitdaging voor mij. Ik wil gewoon een hele goede wandschildering maken maar ik weet dat het nog niet mijn beste werk is. Veel te groot voor een persoon, dus ik wil leuke lieve mensen om me heen die samen voor een betere wereld willen streven. Tijdens het schilderen van de muur samen met mijn dochter Lola Bezemer en met Lys Vosselman ervoer ik weer een nieuwe levensenergie. Schilderen is toch een heel ander verhaal dan fotograferen. Het is veel directer genieten. Dat klinkt heel zweverig wellicht maar ik wil het stevig neerzetten, realistisch. Ik geloof er heilig in dat groeien en bloeien en kijken en genieten van kleine dingen, al die eenvoudige waarheden, belangrijk zijn in het leven. Ik vind het belangrijk om iedere dag weer mijn best te doen om goed te leven en werken.” Lost in Flowers, met werk van Ellen Jess, Hildegard Monssen en Margriet Smulders. van 6 mei t/m 19 augustus 2012 in Museum van Bommel van Dam. www.vanbommelvandam.nl