Mijn eerste en laatste narcose ondervond ik op mijn achttiende in Geldrop tijdens een kijkoperatie aan mijn knie vanwege een afgescheurde kruisband. Wat is blijven hangen is het moment van ontwaken. Waar ik normaal uit mijn slaap ontwaak met het besef dat ik een poosje “weg” ben geweest, voelde het na de narcose alsof niets verloren was. Niets verdwenen, niets gemist, een half uurtje uit mijn tijd volkomen in het niets opgelost.
Hij trok een zwaar grijs zeil over zijn hoofd en ritste het geheel met een ferme ruk tot boven zijn kruin dicht, waarna met drie riemen alles stevig aan het brancard werd gegespt. Hoe anders was het geweest als we hem behoedzaam in een wit laken gewikkeld hadden. Ademend katoen, half transparant.
Gemis vult het niets met gemak.
Sedatie 4, 2021, katoen-wol-potlood-board, 40-48-cm
