Toxic stuff dripping
a memory of blue
icy gloves tricking
nothing more is true
Mei 2011. Er staan vier stoelen in het vertrek dat met een glazen wand op vier hoog een schitterend uitzicht biedt op de grote vijver voor de hoofdingang en het achtergelegen bos dat in dit voorjaar prachtig kleurt tegen de blauwe hemel. Schuin achter de karamelbruine, leren relaxstoelen staat een verchroomde, twee meter lange paal op vier wieltjes met daaraan enkele transparante, met vloeistof gevulde zakken waaraan doorzichtige slangetjes hangen te wachten voor lediging. Naast de behandelstoel staat een eenvoudige stoel voor mij.
We hebben eigenlijk geen idee wat op ons af gaat komen. Maar wat moet, dat moet.
Ik herinner me de twijfel, de angst, de onzekerheid. Maar ook de vastberadenheid, de moed, de wil. Dat alles bij het oude blijft, het leven weer gewoon door zal gaan. Doch ook dat alles wat ons nu bedreigt, zal verdwijnen als sneeuw voor de zon.
We zetten de wereld op zijn kop om alles te laten zijn zoals het was.
Mat van der Heijden, Change – Stay. 40-luik, 2020. Olieverf, wol, board, 220 x 515 cm
