We hebben het krijgen van kinderen eigenlijk altijd als iets natuurlijks, iets vanzelfsprekends ervaren. Ik weet niet waarom. Midden jaren negentig verandert mijn beeldtaal op doek van verhalend figuratief naar meer vorm en abstractie. Hoewel de inhoud voor mezelf nog steeds een duidelijke drijfveer is, wordt mijn verbeelding steeds universeler. Nu, ruim twintig jaar later, relateer ik mijn vormen toch duidelijk aan een periode waarin onze kinderen geboren werden. Wellicht zie ik de dingen daarom zoals ik ze zie. Je...
