We hebben het krijgen van kinderen eigenlijk altijd als iets natuurlijks, iets vanzelfsprekends ervaren. Ik weet niet waarom.
Midden jaren negentig verandert mijn beeldtaal op doek van verhalend figuratief naar meer vorm en abstractie. Hoewel de inhoud voor mezelf nog steeds een duidelijke drijfveer is, wordt mijn verbeelding steeds universeler. Nu, ruim twintig jaar later, relateer ik mijn vormen toch duidelijk aan een periode waarin onze kinderen geboren werden. Wellicht zie ik de dingen daarom zoals ik ze zie.
Je was vanmiddag bij een collega die onlangs een IVF-behandeling heeft ondergaan. Over enkele dagen volgt de echte ‘zwangerschapstest’ en zal blijken of de bevruchte eicel mooi ingebed is. Tot die tijd blijven de mogelijke broertjes/zusjes nog afwachtend in de vriezer.
Zo zullen ook heel wat van mijn beelden nooit ontdooid worden. Ik weet niet waarom.
Mat van der Heijden, Borg (1994). Olie op linnen, 35-30 cm
