Het is 21.00 uur als we aanschuiven naast een grote en zwaar brommende koelkast vol drank, tiramisu en andere lekkernijen. Rood-wit geblokt kleed op een tafeltje waaronder ik mijn benen nauwelijks kwijt kan. Verderop zit een wat ouder stel te genieten van brood en wijn. Naast ons verorberen vijf mannen van middelbare leeftijd luid gesticulerend hun avondmaal onder het genot van drie karaffen water, witte en rode wijn. Het verbale gesteggel in combinatie met hun druk gebarende handen en grimassen doet soms het ergste vermoeden, maar ho…. dit is Italië.
Ooit moet Hij zijn laatste restje klei ietwat achteloos zo links en rechts in het Italiaanse landschap geworpen hebben. Zonder pardon, hoppakee tegen de meest steile bergwandjes. Zijn kleurapostel Mathias (toeval) heeft deze gehuchtjes vervolgens van pasteltinten voorzien, waarna de druiven- en olijfoogst het aanwezige volk van het nodige genot kon voorzien. Helemaal af, laten zo!
Lavaggiorosso is enkele dagen ons verblijf aan de Bloemenrivièra. Behalve de toeristische bedrijvigheid straalt de streek ook van trots, van ambacht, van “kijk-dat-hebben-we-toch-maar-mooi-voor-elkaar-hier”.
Het is weldadig hier te zijn, maar in al zijn zelfgenoegzaamheid, ambachtelijke kunde en het zonovergoten klimaat is het gevoel te vernieuwen, te ontdekken, te experimenteren ver te zoeken. Ze zijn er zelf eigenlijk ook best wel klaar mee.
Laten zo!
