Eigenlijk maakt Julie van der Vaart (Maastricht, 1988) uitsluitend zelfportretten. Zelfs als ze op straat wildvreemde mensen aanspreekt en hen later in hun eigen omgeving fotografeert. “Mijn foto’s zeggen niets over die mensen en veel over mij.” Ze selecteert haar modellen op hun kwetsbaarheid en neemt lang de tijd om een afwezige, lege blik vast te leggen. Ze communiceren niet met de kijker; balanceren op de rand van aanwezigheid en afwezigheid. “Ik was altijd geboeid door de dood en het oneindige universum. Er is meer dan dat we zien. Misschien begint die tijdloosheid in mijn foto’s.”
foto Perry Schrijvers
