Veelvuldig komen herinneringen ter tafel als ik bij mijn oom in het verzorgingstehuis op de koffie ben. Onophoudelijk eigenlijk. In al zijn verhalen proef ik de gevoelens die tot op de dag van vandaag zeer levendig door zijn hoofd spoken. Confronterend om te horen hoe hij zich realiseert mensen en situaties te hebben ingeschat, op een wijze die nu in het geheel niet past bij hun gedrag.
Überhaupt moeilijk om te achterhalen of het is gegaan zoals men zich iets herinnert. Feiten en gevoelens, de dagelijkse praktijk en iemands verwachtingen liggen niet zelden hemelsbreed uit elkaar.
De terugweg is hermetisch gesloten, de beleving is wat ons rest.
Voor later, om er toch wat van te maken.
Bleek vergeelde dagen, 2009, olie-acryl-linnen, 40-50 cm
