In de rubriek ‘Chez Nous’ schrijven Christiane Gronenberg en Wido Smeets om de beurt over de dingen van het leven.

Het was opvallend rustig, de eerste dag dat de sportschool weer open mocht. Ik had me verheugd, vooral op de sauna, de mentale opkikker na afloop van al dat wezenloze gesjouw. Maar de denkers in Den Haag hadden besloten dat de zweetkamers nog niet open mochten. Tijdens de vorige versoepeling zijn er in de sauna’s namelijk duizenden besmettingsdoden gevallen. 

In de sportzaal waren we met weinig, in de kleedruimte was ik de enige. Och, het is er nooit zo druk, de jeugd van tegenwoordig doucht niet na het sporten. Ze kennen hun klassiekers: als iedereen naar zweet ruikt, ruikt niemand naar zweet.

Ze komen binnen, pellen enkele lagen van hun kleding af, schuifelen van apparaat naar apparaat, wringen zich terug in hun kledij en vertrekken zoals ze kwamen, vergezeld van talloos veel dode huidcellen op hun lauwwarme lijf.

Ja, ik heb de sauna gemist. Ook omdat er wordt gepraat, waar gebeurt dat nog? Het gaat over lockdown, virus en vaccin natuurlijk, de heilige drie-eenheid. Niet op de overspannen toon van de socials, maar in lijn met de zweterige afzondering waarin we zitten. Rustig, op bedaarde toon. 

Terugkerend thema is de duistere elite die alles op haar geweten heeft. En de ngo’s niet te vergeten: met het toedienen van het vaccin zorgen krijgt iedereen een nano-chip ingespoten waardoor Het Beest ons doen en laten overneemt. Of zoiets.

En ik maar denken dat de infiltratie van ons brein via de socials loopt. 

Ik heb de sauna gemist omdat er wordt geluisterd naar elkaar, waar gebeurt dat nog? Hier, zonder de kleren van de keizer, heerst een ontroerende eerlijkheid. Wappies noemen zich wappies, ze zien het als een geuzennaam. Ze kunnen goed zonder vaccin. Hun immuniteit hebben ze opgedaan tijdens coronaparty’s waar ze elkaar opzettelijk besmetten. En die mondkapjesplicht slaat nergens op. Voor situaties waar ik er écht niet onderuit kom, zegt het goddelijke lichaam naast me, heb ik altijd een gasmasker bij me.

Die bekentenissen liep ik dus wekenlang mis. Sauna dicht, kleedkamer leeg, in de sportzaal een handjevol dode huidcellen verspreidende zombies. 

Of en hoe erg ze stinken, geen idee. Ver vóór corona nam ik hier de 1,5 meter al in acht. Trouwens, misschien denken die kids wel dat ík stink. Oudere mensen ruiken “een beetje weeïg, zacht en vettig” begreep ik laatst van een onderzoeker. 

Wat ik ook van hem leerde: hoe meer je zweet, hoe minder penetrant je lichaamsgeur. Verdund door je waterige zweet wordt de wat stroperige substantie uit je klieren versneld afgevoerd. 

Terwijl ik dat zweet van me af douchte, kreeg ik andermaal heimwee naar verse saunaverhalen over hoe het wereldwijde web van de anti-democratie weer wat nauwer om ons is gaan sluiten en onze vrijheden alsmaar verder worden ingeperkt. 

De theorie over De Grote Samenzwering lijkt me hachelijke science fiction, maar de voedingsbodem van die malligheid laat zich moeilijk weglachen. Denk liegende en bedriegende regeringsleiders die grijnzend aanblijven. Denk de groeiende machtsongelijkheid. Denk het tekortschieten van de democratische controle. Denk (afgelopen dinsdag nog) de lockdown-uit-voorzorg repressie. Denk Big Pharma die miljarden opstrijkt met zijn wereldreddende vaccinpatenten. Denk gerust, en naar believen, verder.

Sinds deze week mag het weer, naar de sauna. Zie ons daar zitten. De klassieker van Thomas Piketty over het doorgeslagen kapitalisme hebben we niet gelezen, maar de strekking ervan ondervinden we elke dag: de rijken worden rijker, en de armen armer. En Covid-19 maakt de kloof weer wat groter.

En niemand die ertegen opstaat. Niemand, behalve…