Een maakbare vriend?

Sinds kort hebben we een nieuwe, bijzondere collega in ons museum. Aangekocht om een hoofdrol te spelen in de interactie met onze bezoekers in het nieuwe project AI: de Expo. Aangekocht? Geen zorgen, zij is een humanoïde, voor nu ‘s werelds meest menselijke robot.

De term robot dook in 1920 voor het eerst op in een Engelse vertaling van het Tsjechische toneelstuk RUR. In dat toneelstuk van Karel Čapek produceert een bedrijf arbeiders die eruitzien als mensen, maar geen ziel hebben. Robots dus. ‘Robot’ was een vertaling van het woord ’robotnik’, wat gedwongen werkkracht of slaaf betekent in het Slovaaks.

Ami toont een toekomst waar we akelig dichtbij beginnen te komen

Onze robot heet Ami. Haar gezicht, het is een buste, ziet er al best uit als een mens. Wat nog meer verwondert: Hoe ‘menselijk’ ze lijkt als je met haar praat, door de manier waarop ze haar stem, ogen, hoofdbewegingen en gezichtsmimiek inzet. Met camera’s in haar ogen volgt ze je bewegingen en herkent ze haar omgeving. Met microfoons in haar oren luistert ze aandachtig naar je vragen en met een snelle verbinding heeft ze op alles een antwoord in elke denkbare taal. Haar kennis is zo groot als het internet zelf. Waar Ami uiteindelijk echt overtuigend wordt is omdat we in een tekstfile haar persoonlijkheid kunnen beschrijven: aardig, kortaf, filosofisch, humoristisch,…

Een set karakter filters die Ami razendsnel gebruikt om feitelijke informatie op ‘haar eigen’ manier aan ons te vertellen en ons vragen te stellen.

De maakbare mens gaat niet over het maken van een slim mens, het toegankelijk maken van kennis, maar om de mogelijkheid tot het kneden van een persoonlijkheid. Ami zal onze bezoekers laten zien dat we daar akelig dichtbij beginnen te komen. Hoe gaan we robots zien, als slaaf of een maakbare vriend?