Eind jaren negentig ontmoette ik André. Zo snel als de kennismaking verliep voor enkele expo’s, zo snel verdween hij ook weer uit beeld. Ik vond het destijds altijd moeilijk in te schatten welke André ik die betreffende dag voor me had. Ik wist van zijn overdadige druggebruik, doch van zijn mentale gesteldheid hoorde ik pas veel later.

De documentaire die nu tijdens zijn presentatie in het Museum Van Bommel van Dam te zien is, kwam hard bij me binnen. Mooi om te ervaren hoe hij zich open gooit, zijn kwetsbaarheden laat zien, zijn drive voelbaar in zijn laatste werken perst.

We zaten in zijn atelier met enkele collega’s zijn werk te bekijken voor een show in Heerlen, 1999. Met veel aplomb verhaalde hij over zijn stukken. Veel ging over kunst en verantwoording, zijn kunst en zijn verantwoording. Tot hij een werk liet zien waarover hij het meest tevreden was, zonder te kunnen vertellen waarom. Dat werk ging niet over kunst, niet over de wereld, niet over zijn plek in de kunsthistorie. Dat werk ging over hem, open en bloot.

Ik zie een leeuw aan het oppervlak en hoor een schreeuw in de verte, maar in ontelbare lagen daaronder worstelt een ego met zijn zielenroerselen.

In ieder mens zit wel een stukje André, denk ik.

MAT VAN DER HEIJDEN

André Wiehager – See You in Heaven, Museum Van Bommel Van Dam

André Wiehager, Iron / Lion / Zion, 2022 alkydverf-doek-hout (part. verzameling)